Wanted: Wet nurse for Musa

Taka ng kumadre sa marive_94061@yahoo.com:
AS any adult, I fear failure on this course on walking just because I get too lazy and tired sometimes. Where do these kids get all their energy? I drink as much milk as they do, what gives?

Tuka ng kumpadre sa tagakataga@yahoo.com:
THANKS for mom’s mammary, the milk of maternal kindness is 2.38% protein at birth, tapers down to around 1.2% percent protein in six months. The insane notion that humans need huge amounts of protein—that consequently wears down both liver and kidneys—has prompted infant formula manufacturers and dairy industries to dump tons of killer protein melamine in milk formula with the view to increased protein levels that make the grade in current industry-recommended tests. How stupid!

I’ve been asking around for a wet nanny for our Musa—her mom’s breast has ceased churning out the ichor apt to nurse a growing goddess, well, it’s the work stress and the frenzied humdrum of workaday deadlines she has to slog through… that won’t be healthy lapping for Musa. Or any infant for that matter.

A friend is volunteering her 38-year old aunt who’s nursing a one-year old. I’m asking for an interview to figure out 38-24-36, I mean, the prospective wet nurse’s eating regimen, psychological make-up, stress factors that can impact on lactation and add-on hormones, all that jazz that goes into the minutiae of lactose quality.

Brujo verde y verdadero ang lolong ito ni Musa, talagang lintik sa quality control which entails-- to make a clean breast of it—exploring shapely fleshy knoll and suckling that nursing mom’s ample samples.

Ay, tatlong manikurista na pala ang tahasang nagsabi sa ‘kin, ang ganda raw ng hubog ng mga paa ko… parang sa alpombra o carpets lang daw sanay yumapak… parang hindi kailanman tumuntong sa lupa… kasi nga’y hindi pumipitpit o yumuyurak, buong lamyos at banayad na yumayapos sa pisngi ng lupa ang talampakan ko sa paglalakad. No heavy tread as a gesture of respect to Gaea or Mother Earth whose son Antheus drew strength from such contact with terra firma.

I’ll be off with the missus to riparian parts of Pangasinan. To celebrate some peace and quiet for the year ahead. I’ll be doing some cart wheels on the sand, perform a storm dance or two (which sends me a modest downpour), a few hours of hatha yoga head stand—this has a tendency to revert grey hairs to midnight black so I won’t be doing much, I like the flowering talahib crowning my head—and some chi nei tsang practice on boles of coconut palms.

For humans, body reflexes hit their peak at 39—so we wander and trudge through in a wilderness, going around in circles like the Moses-led nation on the march spent 40 years on before settling down to a hardscrabble tract of real estate. Myelin sheaths in our brains wear out at 40… and we wonder if life really begins by running to stand still (thanks to the Irish band U2 for the idiom) when we get to 40.

Palaka... plog!

ANYAYAHAN ang kahit isang palakang kabkab— toad, the ugly-looking venomous and warty sort akin to adversity, “wears yet a precious jewel in its head/and this our life exempt from public haunt/ find tongues in trees/ books in running brooks/ sermons in stones…/ and good in everything.”

Kapag namamalagi ang palakang kabkab sa inyong halamanan o bakuran, pagpasok ng salapi sa inyong bulsa’t tahanan ay maalwan… magaan.

Kakaiba ang awit o bukambibig na mantra ng palakang kabkab kaysa mga talamak na palakanto’t palakanta. Taimtim na paanyaya sa pagpuksa sa mga sagabal sa maginhawang pamumuhay ang inihahasik sa paligid ng palakang kabkab. Toads sound out a Sanskrit seed syllable, an earnest prayer of thanks… an attitude of gratitude that nudges deities and angelic beings to heap their blessings and rain bounties upon the household.

Mariwasang tauhan ni William Shakespeare sa “As You Like It” ang nagsaad sa kabuluhan ng res privata, the primacy of privacy— na katugon ng res publica, republika na nakaukol sa usaping pamayanan. At palakang kabkab nga ang masigasig na sagisag ng sagana’t mainam na pamumuhay… kung ititiwalag ang mga usyoso’t mahilig manghimasok, ah, our life exempt from public haunt.

Sapol din pala ni Shakespeare ang payong feng shui hinggil sa palakang kabkab.

Sa palayok na may nakatanim na sagittaria madalas tumalungko ang mga kasambahay naming palakang kabkab—tatlo sila. May isang paminsan-minsang sumasalampak sa talukap ng taklobong sanaw sa tubig sa tabi ng pintuan, nakikinig na mataman sa alimbukay ng himig ng “Water Music” ni George Frederick Handel. O pagala-gala sa yamungmong ng mga halaman sa dakong timog silangan, hindi na nga pinapansin ng aming mga aso’t pusa.

Ah, that croaking choir melded with distant thunder, an incessant downpour, and chirp of crickets can shunt the brain waves into a theta mode… the skein that a Buddhist lama weaves his awareness into during deep meditation…

Dalawang aklat-pangkalusugan ng mga bata ang kailangan kong isalin sa Pilipino sa 2009, hindi maipagkatiwala sa iba ang pagsasalin… P2.50 bawat kataga ang bayad… tig-40,000 kataga o higit pa ang English version niyong dalawang aklat… na ako rin ang sumulat… hahaba ang bawat pangungusap… dagdag-bayad.

I’ve told the book publishers years back that Pilipino isn’t exactly a technical tongue, why, I’m often beset with the technical inadequacy of the language… take edible frogs, venomous toads and execrable toadies that defy translation in our tongue… tugak na madalas dagitin ng tagak ay palakang bukid ang taguri, ginagawang batute… na kapag nasobrahan talaga nang lantak, mapapako sa hatinggabi o tanghaling tapat ang tagdan ng orasan sa hinaharap, kailangang sa hiwa ng hiwaga maitarak…

“Toad” isn’t palaka, it has to be translated as palakang kabkab…

Sapin sa paa

NAG-ABOT ang Egay Serrano ng P500 sa isang maybahay—solong magulang, tinutustusan ang isang anak, naaamutan pa ang ilang kaanak sa karaniwang P100 sang-araw na tubo ng maliit na tindahan. Tiyak na mauuwi ang iniabot ng katoto sa dagdag-puhunan niyong tindahan. Lalago’t lalago kahit katiting lang ang halagang iyon.

Katumbas ng halagang pinakawalan ni Serrano ang tinatawag na “double happiness” sa wikang Tsino. Natukoy sa isang pananaliksik nitong 2008 na may hatid na ligaya ang P250 na ilalaan sa kapwa sa araw-araw— nagbigay at dinoble ng Egay ang ganoong halaga. May kalakip na ngiti ang nagbigay. Hindi naman makapaniwala’t may sukling ngiti ang binigyan. Double happiness.

‘Yung lukot lang ng pagmumukha ng tatay ni Kris Aquino sa P500 ang sakbibi ng lungkot.

Nah, I’d rather not peg a measure of happiness on monetary quantum doled each day to just anybody. Why, members of a certain toil cartel called OPECPEC, female sex workers lurking or lurching along pocked pockets of Avenida Rizal in Sta. Cruz, Manila or Aurora Blvd., in Cubao, Quezon City—they’re busy bodies, P300 to P500 a pop. Nagpapaligaya rin sila sa kapwa. Mas marangal pa nga sila kaysa mga batugan na laging nakatunganga, naghihintay ng biyaya.

Yeah, it is likely Christ’s beatitudes can only refer to those with upbeat attitudes—blessed are the poor in spirit, so the first of the nine attitudes are trotted… ah, the spiritually famished may have to imbibe currant-flavored vodka, armagnac, or similar robust spirits… and blessed indeed are the cross-eyed for they shall see God twice…

Kibit-balikat nang mailahad sa ‘kin ang tungkol sa magkapatid na walang sapin sa paa.. yapak na pumapasok sa eskuwela… hikahos ang mga magulang, ni hindi makabili ng tsinelas para sa kanilang anak… kapag may iniingatang yaman ang kalooban, lalabas at lalabas ‘yan.

‘Tang ina kasi ng pagiging maparaan at malikhain ang pangangailangan.

Uhugin pa ‘kong paslit nang makakita ng kotso, bakya o clogs na gawa mula sa tinilad na kawayan… na mas matindi kung hahaginit sa mukha ni George W. Bush… samut-saring laruan nga ang nauukit namin mula sa kawayan… makakakuha ng samut-saring sangkap sa tabi-tabi lang lalo’t nasa kanayunan…

Nakakita na rin ako ng mga damong karagumoy at ragiwdiw na tinayantang, nilala… mukhang mamahaling sandalyas ang kinalabasan…

Nakakita na rin ako ng sandalyas na hinabi mula sa mga tangkay ng palay… pati nga tatami o alpombrang Hapon ay habi mula sa dayami…

Sa’n magmumula ang mga payak na kasangkapan sa pamumuhay kundi sa yaman ng kalooban?

Kaya kahit sa pagtulong, timpi at tipid pa rin ako. ‘Yun ngang pinakahuling inamutan ko ng tulong, namilipit pa’t nagkikisay. Humahalinghing: “Aah… yours is too long!”

Kapag may imbak na yaman sa kalooban, lalabas at lalabasan ‘yan.

Mwa-ha-ha-haw!

Running to stand still

Liham ng kumadre sa marive_94061@yahoo.com:
AM just now learning the concept of kronos compared to the staid and definitive linear time even as my culture memory is steeped in it. Asian--particularly, the Filipino-- sensibility flows on circular movement of time where the point of a start or of an end is never acutely discernible. It is a blessing and a curse. Therein lies your child-like grip to a firmly-grounded present as well as Nietzsche’s concept of eternal return. He was sensible enough to glance at the world as if time was gone in order to understand such cycle. Must have been a challenge had you faced each other in a time continuum that brought you holding and accepting kismet and fate as cursives to a present we HAVE to believe in; even, as he looked how crooked things can look straight when knowing that the world is spinning between here and no longer.

You know, I will go back to our lessons in aikido to expound on my evolving meditative awareness. It is completely different from the one I learned in my profession and as different as the writer's muse whispering ear-worms. I am now in beginner's level 2. My body is responding voluntarily and easily to daily pilatesian and yogic summons and it is good. My boy-mentor just reached his 7th hundred-years, it seems, last week and he challenges me still by his ability to stand or sit in stillness when he should be driving everyone crazy. Can they really be so young and yet so old? I am now learning to stand still and listen to decibels beyond the hearing of the ordinary listeners. Yes, I know how it feels to be looked at like an alien or a crazed being just because I am developing new modes of communicating and understanding. Wala akong pakialam. Why, that feels good, saying that.

Another part of the course is walking. A course in walking? Yes, barefoot. With thin cardboard slippers. In Nike walk-abouts. In Goretex hikers. On pebble. On sand. On cement. On wood. On green, green grass. On hot. On cold. On ice. In water. Against sand. In a minute. In five. In an hour. For hours on a pair of shoes the sensei will choose-- that will be my final exam for this course. (Btw, I did so well in the falling exam, I won a bamboo sword. How about that? But between us, I felt like a thief getting one while the little ones clapped on.) I look forward towards the torment and joyous enlightenment my sensei promises. In this course, the feet rules. The world rests on it and perceptions of the experience defines how a student will finish the complete beginner's level.

Hilam ng kumpadre sa tagakataga@yahoo.com:
ASTIG talaga ‘yung batang binanggit mo—it takes mental mettle to rein the body to a stillness of sorts… well, life’s a whirl… even a snail’s shell configures a swirl of winds hurling out even shadows on its path.

Remember Ray Bradbury’s “A Sound of Thunder”— at a point in a time continuum, a wee butterfly was crushed underfoot… And so much was lost, generations of greens that could have fed multitudes and sprung forth civilizations, gone in a careless… senseless… insensate step…

Taking steps can be so sublime. I can’t let you in on how walking the walk is done. Can’t share my sturdy nimble legs… and they tell me I’ve been investing lots of time, exertions, and insertions between some damsels’ legs… mwa-ha-ha-ha-haw!

Martial elders have it, it takes around 30 years to absorb the spirit of the108 movements in taikiken… and the learner has to gain mastery over those moves before moving on to walking meditation… aikido is moving meditation, poetry in motion… malupit talaga ano? And all it boils down to is nurturing that all-aware feeling of being at home in one’s body—beyond the confines of kinesiology, anthropometrics, milieu, time or terrain…

“Time won’t leave me as I am, but time won’t take out the child in this man,” so ululated U2’s Bono in allusion to Jesus Christ’s counsel to worldly-wise savant Joseph of Arimathea, “Unless you become a child again, you will not enter the kingdom of God.”

Christmas is for kids like Musa and the kid in you and me— no kidding.

Apúntalo o te vas a olvidar

Saad ng kumadre sa marive_94061@yahoo.com:
I TOOK Mandarin, Nippongo, German and French in the 90's for want of anchor, expression as well as solutions to matters that cloyed at me. I figured know more than three languages and the answers will follow. NOT. Not true, either. At first, I marveled at and delved on the daily lessons at first. Ako lang yata ang enrolled in four languages. You should have seen the registrar's clerk. Nakangisi ba naman ang damuho as he said, "English not enough for answers, huh?" Years later, today, I grasp at his meaning and his wisdom. Oo nga. Why need all these languages when one only needs the simplest-- or, even the best one, there is: the filled silence and quietude of the knowing heart. My conclusions early were useless, irrelevant to the true worth of the languages.

Your Chinese is it. You're right. No wonder the world and its many secrets were so easy for this race to muster, to master and lord over. They conquered and ruled it, remember? The world was explained in short, tersely concise terms: a world unconjugated, impermutated, untransformed, uncluttered with tenses and times must have been so easy to rule. The laws of order and the language were singularly austere and powerful. This skill I still need to learn. This was the essence that eluded me when I was trying to cram for answers by spreading my bases thin over modes of expression that did not prove kind to my ennui.

Sadsad ng kumpadre sa tagakataga@yahoo.com:
INIWAN ko silang subsob sa usapan… mas angkop sabihin, asapan o pausok lang… spinmeister ng pulitiko at babaeng peryodista na nag-aaral daw ng abugasya dahil wala lang magawa sa buhay.

Hindi naman nabubulabog ng pausok na siga ang mga pesteng kulisap sa punong mangga. Lalong hindi nauuntag ng asap ang mga usbong upang mamulaklak… it’s the potassium content in the bonfire’s leftover ashes that coaxes the tree into flowering. Kaya kaanak na kemikal na pang-embalsamo sa tusino’t longganisa ang panghilamos-dahon ng mga namamakyaw ng mangga. Para mauntag sa pamumulaklak ang puno.

Sabi nga’y paligiran na lang ng abo ng sinunog na ipa ang puno— strew chaff reduced to charnel and ash, to the essential element that touches off flowering. Bakit pa kailangan ang maligoy na pasiklab ng apoy, paghahasik ng makakaluoy na init at asap? Both action and words can be reduced to their essence…

Ganoong mga larawan ang kidlat na gumuguhit sa ulunan ko. Kaya iniwan ang spinmeister sa pulitika at pulpol na peryodista.

Sapol ni Solomon sa Kawikaan 10:19, “Ikinukubli sa baha ng mga kataga ang mga kasinungalingan… kaya maingat magbitiw ng salita ang paham.”

Ah, Tagalog as we know it reportedly has over 80 skeins in Batangas, derived from “batangan,” earthen water vessel. At may mga nalulunod nga sa sambasong tubig… may naghihilamos… nagmumumog… nagtatampisaw… lumalangoy. Gagawing salaminan ng sarili ang tining-linaw ng tubig.

Masarap din naman—sa Batangas-- ang “chocolate ah.” Aguado.

Gatla ng gunita sa tubig

TUMATALAB hanggang ikapitong salinlahi ang sumpa ng makata.

Huwag mangamba ni mabahala— that’s only for Irish poets and Celtic bards initiated in priestly function, hindi sa mga sampay-bakod na nagsasalansan ng mga taludtod na naglipana daw sa mga dalubhasaan at pamantasan sa bansa.

Igpaw na agad: nahapyawan namin ang patalastas sa pahayagan na magbibigay ng panayam sa Makati si Dr. Masaru Emoto hinggil sa mga katangian ng tubig. Hindi na pinansin. Pulos mga kilabot na basketbolero o basketbulaan kasi ang kinuhang endorsers para sa panayam.

Lumitaw sa pananaliksik ni Emoto na tahasang nalilimbagan ng gunita ang tubig. Masasalinan ng kamandag ng masamang pita. Madadalisay kapag nilagakan ng taimtim na dalangin.

Kaya tiyak na makabutas-bubong ang tubo ng utang na nakalista sa tubig.

Meron pa ngang nabungkal: “In 2006, Emoto published a paper together with Dean Radin and others in the peer-reviewed Explore: The Journal of Science and Healing, in which they describe that in a double blind test approximately 2000 people in Tokyo could increase the aesthetic appeal of water stored in a room in California, compared to water in another room, solely through their positive intentions.”

Pero wala raw batayan sa kanluraning agham ang pamamaraan pati na natuklasan ni Emoto sa kanyang pananaliksik sa kakaibang katangian ng tubig. Kaya lumalabas na wala pa ring binatbat sa scientific community si Emoto.

Sana’y hindi na nga ipinagkalat pa anumang natukoy ni Emoto— na magiging dalisay kapag binasbasan ng lama o Buddhist priest ang tubig na tigmak sa polusyon.

Na ang talagang pinupuntirya ng makatang ollave, bard or druid ay ang taglay na tubig sa katawan— about 75% of the human brain and the entire body is water-- ng kupal na kasumpa-sumpa.

Na kung isang wannabe President Mar Roxas lang ang hahagupit ng mahayap na kataga sa tropang “Ale Baba and Plenty Thieves,” the assault by insult would just be shrugged off and won’t cause a whit of harm.

Roxas isn’t a bard, neither is he a poet. Was he ever initiated in arcane priestly function as lamas, brujos, curanderas, warlocks, and shamans are?

Pinakamalambing ko yatang pusa si Hsing-I, na halaw naman ang ngalan sa isang pamamaraan sa wushu para gatlaan ng pamatay na lagda ang 75% of the human body component which is mostly water… may matitira pa namang beef jerky at mga buto sa katawan matapos upakan ng hsing-i.

Lilimasin lang ang tubig sa buong katawan. Paunti-unti. Hindi biglaang pagpatay.

Lumiligwak sa galak marahil ang mga gunitang inilimbag noon ng aking mga musmos na supling sa kanilang pagtatampisaw sa mga bukal at batis ng Makiling at Sierra Madre… tiyak na may nakalagok na ng kahit gapatak niyon, nakatighaw sa lungkot at uhaw… o pumailanlang na sa mga ulap at paulit-ulit na ihahaplos ng ambon saanmang latag ng lupain.

Ferdinand Marcos noon, Manny Pacquiao ngayon

Sa kalatas-Facebook inilatag ng kumadreng liyag:
STRANGE that you mentioned FM--the only nationalist worth his weight in historical gold, George Lucas' “Star Wars,” tadhana (btw, FM's “Iginuhit ng Tadhana” attests to your premise about the word's origins and its iteration to matters of fate and predestination) to siddhana. Henry Miller once described the exemplars that move the world do so with example more than doctrine. Whether they be great leaders or the evil forces in a much-loved sci-fi film anthology, he calls them "poets of (repeatable and discernible, my terms) action who make a little difference whether they be forces for good or forces for evil." I understand that this eschews predestination, then, even as fate clings and controls, huh?

Wordsmith-ing is such a consuming, lonely task. One can create any truth and it does not really matter whether it works, sells, is believed or understood. I see your writing such as this and I wonder how lonely it gets up, out, down there? This above favorite author says it so well, "honest criticism does not really matter; what one (really) wants is unrestrained passion: fire for fire."

Boy! The Santa Cruz Mountains and forests proved too spooky. Marami yatang mga kaluluwang sumama sa akin. I came home more afire than the quiet, stillness, emptiness and calm I went to seek.

So much for that. I think if I don't close this down, I am down the road to perdition.

Halik sa Musang liyag. Mabuti na lang malayo ako at walang bigote.

Iginatla ng kumpadreng Kulamnista:
FM was into saddhana… raja yoga-- so I was once told by an elder who was into such arcane studies—that had his mind steeled and honed sharper than a scalpel’s. He was gyre that sucked into his maelstrom the brightest lights of his era to steer the course of our nation’s history. All we’ve got to show for somehow is Manny Pacquiao. And he isn’t exactly into statecraft. The era of winners segued to a generation of whiners…

Character is kismet, fate is character— or whatever’s done in the past is done in the here and now, will be done again and again in the future. Or the unforgiving burden of an eternal return (as Friedrich Nietzsche has it). Uh, that underpins my fascination with the Chinese tongue: no tenses, no verb transformations, conjugations and permutations to peg a time segment. Just a child-like grip on the continuum of a present moment.

May mga kalapit-bahay na buong maghapon at magdamag na nakatunganga lang sa akin… mayroong running commentary sa bawat gawi’t gawa ko sa araw-araw na pamumuhay. I go through stationary meditation postures, nothing fancy, to nurture the life force that can be unleashed for healing or killing—chi, rei-ki, prana, menstruum, maybe kalimasada. Pikang-pika ang mga hinayupak na nagmimiron, pulos kantiyaw.

Ah, genius or unfathomed depths of understanding can be a quantum of solace. Stupidity is immeasurable. Anyway, a recent paper from King’s College of London dumps political correctness, points up that intelligence is sexy, packs top-quality sperm for transmission of genetic traits, better endowed for a Darwinian mode of survival and getting to the top. Between you and me, I’d say there’s not much company up, out or down here…

Uh, “meditation” stepped into English lexicon sometime in the 1390s. The word had its roots in the Latin modus—measure, manner—and has spread into such terms as moderate, modern, physician (from medicus), and to heal (mederi-- may kabalbalan ang English, naging remedy). That implies what you do as a doctor: meditation.

“Meditative awareness is unity with the present moment”—and this grumpy gramps feels much such in the quality of attention that his panganay na apo provides him with in their silly moments together… Bibinyagan si Musa sa Disyembre 12, siyam ang nagkukumahog na maging ninong o ninang… hindi naman makapalag ang nanay at tatay.

Mahigpit na yakapin at hagkan sa noo’t puyo ang aking inaanak. Para sa ‘kin.

Con us?

ELI Soriano man na may dating daan
Tiklop sa Abalos—“may dalawang daan…”
Kaibang anito ang sa Malakanyang
Kaya may Dureza na nagdadasalsal!

ATM ang budhi nilang naroroon
At ecu tatacut kahit isang milyon
Ang ipaparada ng El Shaddai ngayon--
Hinokus-pokus ng “Hello Garci” noon…

Kahit magtungayaw ang mga cardinal
Back off lang sila sa bulyaw Jose Pidal
Incumbent Pestedent na hindi man halal
Kakapit-bayawak nang hindi matanggal.

Kaya ang diskarte nitong mga kampon
Ang impeach Gloria bid kagyat itinapon
Dapat daw baguhin ay ang Konstitusyon
Upang ating bayan medyo makabangon…

Dati nang pakulo muling pinausok
Paningin ng madla ay tinusok-tusok
Brocha-cha lang muna saka isusuksok
Sa p’westo ang punong balakyot na pa-cute.

Dapat lang ibuka tambok ng bukana
Upang makahimod sibasib-brocha-cha
Tiyak na titirik pati mga mata
Kapag titihaya lang sa pagnanasa…

Talipandak yata’y sobrang apurado
Mapako sa p’westo’y nais masiguro
Kangkang o Con-Con man, ipinaareglo
Sa mga galamay niya sa Kongreso…

Con-Con man o kangkang, lalo daw masarap
Nang Saligang Batas ganap na malaspag
Mabobong Pulungan agad nang maglunsad
Sila-sila na lang bumuo ng “Con us!”

Sa trono ng poder masarap lumuklok
Hanggang pati tumbong maagnas, mabulok
Ito ang aralin na dapat matalos
Sobra-sobrang power kasunod… pagsabog!

Luklukan ng poder: silya elektrika!
Boltaheng dadaloy ibig dagdagan pa
Elektrisidad man kapag sobra-sobra
Nakaupong reyna’y tiyak matutusta…

Pfft goes our Christmas gifts

Lahad ng anak sa doodles11006@yahoo.com:

WE joke about the oil tanker that got hijacked off Somalia. That tanker was Aramco's and it came from my area, ha-ha-ha. There goes our safety awards for December-- there are millions worth of oil in that tanker. Safety awards are keepsakes for employees from both Aramco and job contractors as reward for year-long observance of safety rules. I got a cutlery set last year. Looks like a cellphone will be this year’s giveaway. But I'm rooting for an external memory hard drive or a made-in-Germany hardware tool set.

Much talk was spent among us on why the supertanker Sirius Star was not armed. The route it took was dangerous and the tanker was the biggest Aramco has. This business of hijacking and kidnapping is nearly everywhere, ha-ha-ha. Nakaka-bad trip ang Senate investigation kay Joc-joc Bolante.

How is my niece doing? Is she ok now? Aaron also informed me that she was hospitalized, I thought she was with you guys most of the time.

I called in sick today-- my tonsils had been acting up and I better not push myself. Mahirap magkasakit dito lalo na 'pag taglamig na.

Luhod ng ama mula noqualmasabomb@yahoo.com:

THAT route passing through the Suez Canal is less costly in terms of time and fuel—that man-made canal provides such efficiencies, trenchant pirates provide multi-billion payment woes for Lloyds of London. Reports say it’s S.O.P for pirates in that part of the globe to take any vessel they wish to, why, they’re still holding 16 ships and more than 250 sailors, practically making a laughingstock out of George Wimp Bush’s global war against terror, pwe-he-he-he!

Yeah, no reprisals, no punitive or preventive measures, no surgical strikes on pirate lairs… pirates can enjoy their spoils and strike with impunity, unperturbed by NATO, the U.S. war fleets, and all sophisticated surveillance satellites hovering over those parts.

Ah, captive vessels like Sirius Star (that’s “dog star,” brightest orb in the celestial sphere) and furtive vassals like Joc-joc Bolante… Disco Volante (literally “spinning disk”), a vessel of villainy in the James Bond movie, “Thunderball” was blown to smithereens. Joc-joc is no whirling dervish but one who spins laughs for sick entertainment… sasambulat at magkakalasug-lasog din kaya siya? I’m not one to suggest a shift in inquiry tack, say, debriefing, outright tactical interrogation or pumping him up with sodium amythal prior to Senate hearings, mwa-ha-ha-haw!

La Mesa Heights, a village of some 50 homes right inside the La Mesa Dam forest reservation—that’s where Musa and her mom and dad will be residing for a few years or so. I’ve been telling her that we’ll catch fighting spiders and pit ‘em in combat, watch blazes of fireflies in the night, snare a stray chameleon or two, and put up patches of cherry tomatoes, holy basil, and herbs for cookery… Once a week, itinerant peddlers from Angat Dam which feeds the La Mesa water reservoir bring exotica like freshwater eels (kasili), silver perches (ayungin), native catfish, and salted boar and venison meat cuts… am I drooling? I’ve got some genteel friends living in that same village.

Over beers, I was told by one fair damsel of a friend there: “Our parents raised us to appreciate things that matter. A posh house to live in can’t rub off its posh into you. Expensive clothes, cars, gadgets, all that can’t infect you with a measure of self-worth. Fine eating on your table don’t provide you with a taste for the finest things… Our parents valued education, iba ang may pinag-aralan.”

Tag-init ng ulo dito, nagsisimulang sumakit ang mga bulsa, malapit na kasi ang Pasko-ho-ho-ho!

Hampas-lampas kay de la Paz

Mahirap nga namang mabimbang ni Misis
Kaya inako na ng kawawang pulis—
Si de la Paz lang ang tanging eurologist
Na sablay ang tangka sa perang naipit.

Kahit na si Misis ang siyang natutop
Maginoong Mister magkukusang-loob
Aako sa sala kahit pa mabulok
Sa pagkakapiit o pitpit ng beklog…

Kung sisipatin po bilang na six point nine—
Milyon o posisyon na katakam-takam
Umaatikabo talagang kainan,
Inungkat pa natin at ibinuyangyang!

On my own better half, ganoon nga yata
Ang naging pag-amin na kanyang ginawa
O “on my own behalf” na ngang nagparaya
Upang ipagtanggol ang esposang mutya…

Ang euronary track inspection talaga
Napakabusisi at nakakapika!
Pati nakatagong katiting na pera
Tila mga hita—pilit ibubuka.

One hundred five thousand euros na nakalkal
Sana ay ginawang traveller’s checks na lang
Kahit saang customs man iyon mabungkal
Wala nang hinalang may tangkang illegal…

Misis ang natutop, Mister ang umamin
Hanggang sa Senado—Mister ang nadiin…
Misis ang nagpuslit, inako ni Mister
Mister ang sumabit, lusot si Kumander…

Tayong mga mister—kahit pa heneral—
Haharap saanmang igting ng labanan
Kahit Senate hearing pa ang pagtapunan
Susunod sa atas ng esposang mahal…

Kung tayo’y dadayo saan pa mang nasyon
Upang makatuklas: Clitourist attraction!
Esposa’y iwanan, tayo’y maglimayon
Ligtas pa tayo sa euro tract infection.

Nawa’y naging aral sa mga mahilig
Posisyong six point nine na kaibig-ibig
Magbitbit-gumamit niyong traveller’s chicks…
Este, nagkamali… dapat traveller’s checks!

Tough finding a hermitage, Lao Lianben…

PANAHON ngayon ng purgis—mga purdoy na burgis—na mas masahol pa ang mga gawi’t ugali kaysa isinusukang batugang burgis nitong nakalipas na dekada 1970. ‘Yung purgis basyo na’ng bulsa, bangkarote pa’ng kukote— pampasikip lang sa Pilipinas, pabigat na pasanin ng lupain. Nabanggit mo sa isang kaibigan na meron kang kapitbahay na purgis ngayon…

Lilinawin ko: “kahanggan” ang wastong kataga, mali ang “kapitbahay.” Angkop ang kahanggan sa mga nasa hangganan ng kinatindigan ng bahay. Mismong si Hesukristo ang naglinaw sa katuturan ng “kapitbahay” sa kanyang kuwento ukol sa isang mapagkupkop na mula pa sa Samaria—o Sumeria yata na sinilangan ni Abraham, saklaw sa kasalukuyang panahon ng Iraq na ipinababoy nga ni George W. Bush para makamkam ang krudo nito.

As Christ had it put, being a neighbor is not a function of proximity but of propinquity— humans have different mind-sets that dwell in separate realms of the heart. You dwell in Zen, I dwell in Zen— hah, we’re neighbors. Even if you’re in Parañaque while I’m in San Jose del Monte.

Kahit iharap mismo si Jose Rizal na maghapon at magdamag na magsusulat lang ng bagong “Noli Me Tangere” o “El Filibusterismo,” tutuyain lang ng kahanggan mong gunggong. Alam kong maghapon at magdamag ka ring subsob sa iyong sining—para kang ermitanyo, ‘di ba?

Hindi matanggap ng mga bugok at batugang purgis ang ganoong gawi ng mapagpunyaging pamumuhay. Kaya katakut-takot na bantot ng palipad-hangin ang ibabalibag sa ‘yo, sa mga katulad mong walang humpay sa gawa.

Kahit naman ako ang bigyan mo ng obra—na kapit na kapit, umaangkop sa umiiral na katiwasayang Zen sa lawak ng pamamahay naming mag-anak—hindi ko matatanggap. Sa sining tanggulan ko kasi natuklasan ang kaigtingan at pagtitimpi ng Zen. Sa galaw, gawi’t gawa ko na lang masisilayan iyon, sa araw-araw na pamumuhay na mas matingkad at mataas ang antas ng kasiningan.

There’s this sinking feeling that you were put smack in those parts by Divine Providence as shimmering accent— to highlight the contrast between an inutile, barren, mindless blabbering existence of a purgis and your purpose-driven life. That cretin exists. You live.

Chickens cackle on their way to the slaughter; our battalions move on in silence, in triumph after triumph.

Mwa-ha-ha-haw!

Pagliyag at paglayag

Lahad ni Marivi Verbo sa puwang ng Facebook:
SEE what I meant? You put an esoteric spin on something as simple as falling--you own the world.

Masaya palang matuto ng aikido kasama ang mga bata-- no fear, no questions: they just do it. Ako, it took me three (!!!) classes before I tuckered in, rolled and went for it. Siyempre masakit kasi nilabanan ko. Now I’m a fearless pro... of falling. I thought I was going to do kenjutsu, a la “Kill Bill” right away. Aba, e, I’m still getting to know the many muscles of my bod. Ang dami pala!!!

There is nothing as natural as falling. Nature-- that is, gravity-- owns us, rules everything.

I am reading you a lot these last two nights. You are a different person from 3-4 years ago. More so, these last two months, with our Musa in tow. Your sensibilities glow and it is affecting. Well, I’d like to see where your unica hija COULDN'T get you that your granddaughter will. There is indeed a god(dess?), LOL!!! Mwa-ha-haw...

Haplos sa noo para sa diwatang bata: tipong naengkanto ang lolo...

Lungad ni Dong Ampil de los Reyes sa tagakataga@yahoo.com:
MASAYANG matuto lalo na’t mga bata ang kasama sa mga aralin— uh, “in-form” is the operative phrase in being informed, that is, to be shaped or molded within from what we do without. Kenjutsu, that Nippongo term you plied literally means “art of awareness.” Ken refers to the mind honed to a cutting edge; “jutsu” is art— deadly jujutsu is nothing more than the “art of pliancy of growing bamboo.” Hindi naman talaga pamamaraan ang kenjutsu sa pagiging bihasa sa katana, tachi, tanto, keris, kujang, balisong, tabak, kuko, paa’t kamao o anumang anyo, hugis at hubog ng patalim… talagang inihahasa ang bawat himaymay ng laman sa kaalaman. There’s something sinfully, deliciously carnal in gaining knowledge that ennobles, enables.

O, kung ilang singkad ng panahon nang namamalagi ang diwa’t isipan sa tahanang katawan… pero sa aikido at mga kauri nitong sining pala masasaliksik ang samut-saring silid, singit, sulok, at bulwagan na himaymay at laman sa taglay na katawang tahanan… ah, to be really at home in one’s body… maligayang manirahan at lubusang tumahan ang sariling diwa sa angking katawan. Pansinin: tahanan… kapag inaalo ang umiiyak, masuyong sasabihan, “Tahan na…” Masaya talaga ang tahanan, napapawi doon ang pag-iyak.

And wielding the body as an instrument of mayhem and passions entail an emptying of the mind of its burdens.

There’s gravity tugging us at 32 feet per squared sec, giving one’s body its quantum of weight… but there’s levity— that storybook character Peter Pan defied gravity, took flight and soared on wings of happy thoughts… there’s even that character in a Thomas M. Disch sci-fi, “On Wings of Song” who took to the skies howling, uh, heavy metal… Gravity bears the body down. Levity allows the mind to take flight to the farthest reaches of space.

Gaya ng bathalang Zeus na nagsilang ng kabiyak na Hera mula sa kanyang bungo, nagagawa rin nating sumuong sa kagampan ng pagdadalang-diwata, ah, it’s equally painful to bear and give birth to a brainchild… sa dami ng mga inanyayahan mula Metro Manila, ‘yun lang mga tagabundok ng Montalban at Kalinga ang dumalo upang makilatis ang isa kong isinupling na dula na itinanghal kamakailan sa Luneta… tuwang tuwa sila sa nasaksihan at narinig… ligwak ang galak ko’t pinanood din ng dalawa kong supling na anak at manugang ang pagpapanumbalik sa kanilang “kapatid.” Pinakamalupit na narinig kong puna sa isang kabataang nanood: “Tindi ng utak ng sumulat nito!” Let’s say the brainchild has taken a life of its own and belongs to those who dote on it with the same passions that went into its lovemaking…

Through that brainchild, I’ve touched lots of hearts again—without slamming a knife hand through the rib cage.

Kalakip nito ang mga larawan ng kabiyak, apo’t anak… namumukadkad kapwa tulad ng kanilang lolo’t ama na inaangkin ng latag ng lupain na kanyang nililiyag at ng kalaguyong kalawakan na kanyang nilalayag. Nahahawa yata sila. Mwa-ha-ha-haw!

Kalampag ng anak, kuripagpag ng ama

Kalampag ng anak sa doodles11006@yahoo.com:

A 22-year old native of Davao, he’s the new clerk we have over at the camp that got bunked with me and a new guy… the previous bunkmate resigned for personal reasons (gusto lang nu’n makauwi na rin). I nearly contemplated on actually resigning… there are other openings in the Emirates states more attuned to my field rather than be stuck here for another year inhaling gas fumes; kung hindi ko lang iniisip ‘yung tuition ni Arjuna nakapag-resign na rin ako. I’ll just whip up a bogus reason to be let off like my two other roommates did.

I was advised by a colleague not to do so; it won’t be allowed by the company, so I’m going to have to wait… maybe the contract would be cut short. We got wind of reports that a licensed engineer is itching to sue Sara International Manpower Agency—he was contracted as an engineer but right now he is used as labor and he isn’t allowed to resign. So the moment he comes home resbak agad. Agencies are scrounging for manpower due to the scarcity of workers that they could recruit back there. For my position alone, they haven’t found additional staff needed by the unit including replacements for two of my colleagues who quit.

I’m nearly short of fuse with the backstabbing colleague of ours…hinayaan na nga siya sige pa rin… I am just constantly reminded by some Saudi friends that due to laws governing expats here, I might get into trouble if I do maul him. Pero pag hindi ako nakapagtimpi baka kung ano pa gawin ko sa taong ito. If this was in the Philippines I would have readily whacked him para magkalabasan lang ba ng init ng katawan.

Panalo si Obama, kahit na ako gusto ko siyang manalo eh for a change.

Kuripagpag ng ama sa noqualmasabomb@yahoo.com:

ATTENTION deficit disorder o kulang sa pansin ang kupal na Penoy bugok na kasama mo sa trabaho—walang lunas ang ganyang kapansanan at kahit dito sa Kalye Rafael Salas sa Ciudad Real, may mga ganyang terminal case. Wala kang mapapala kapag pinatulan mo ‘yang talamak ang low self-esteem, sobrang mababa ang tingin sa sarili. O, tingnan mo nga si Gloria Macapagal-Arroyo—she may be short and short-sighted but she makes up for it by telling tall tales every time.

I could be flat-out wrong trotting an apothecary’s diagnosis but that bloke, to remedy his moribund case of oral flatulence, may need lots of Paederia tomentosa—that’s the scientific nomenclature for what we Tagalogs know better as… uhm… kantutan.

Whether it’s the weed or the deed, aba’y talagang napakainam at malinamnam ang naidudulot sa katawan ng kantutan.

Bukod sa feel-good hormone endorphin, oxytocin ang bumubulwak na nektar sa kasukdulan ng ‘kikipagtalik, and as a July 1999 article in the journal Psychiatry would have it, “the hormone oxytocin was shown to be associated with the ability to maintain healthy interpersonal relationships and healthy psychological boundaries with other people.”

Hindi naman ako magtataka kung naglublob ang buong katawan mo sa endorphin at oxytocin, ikaw nga itong nangumpisal sa ‘kin na mahigit 30 ang naging maibigang katalik, este, kaibigang matalik… Sasanaw din naman sa katawan ang mga naturang hormones for inner well-being kung may regular exercise regimen—panalo ang soft martial arts tulad ng qigong, wuyiquan, taikiken, o aikido, lalo na ang tinatawag na deep prayerful meditation.

Loving caresses… even those done on us by the feline and canine wards at home can trigger release of that wonderful biochemistry… kaya nga nagsawa kayo sa mga masuyong himas at haplos noong kayo’y mga musmos… kaya nga lumaki kayong may mga alagang aso’t pusa… hanggang ngayon naman, ako’y nanghihimas at nanghihilabas-masok… it’s a safeguard against crabby, cranky behavior.

So there’s this well-stacked number I’ve introduced to my Thirstday beer buddies as one I do NGO work with… gusto pang alamin kung ano ang NGO, ‘kako’y nine great orgasms, mwa-ha-ha-ha-haw!

Uh, those Wall Street monsters committed plunder, a non-bailable offense in our neck of the woods but George Wimp Bush punished taxpayers while rewarding those monsters with a bail-out… kaya hindi ko siniputan ang invite ni U.S. Ambassador Kristie A. Kenney sa kanilang election watch party nitong Nobyembre 5… tatabo pa rin ang U.S. sa visa applications ng mga Penoy bugok ng P3 million a day, ah, such asinine madness…

Sa hiwaga ng hiwa

Tukop na isinaad ni Marivi Verbo sa puwang ng Facebook:
ON second thought, no... balik ka sa epistolary. Balikan kita pagbalik ko from my aikido class--kasama mga 5- and 6-year olds. E, beginner ako, e. Nabigla lang ako sa access mo with this kind of info from this group of bandits.

BALIKAN KITA, HA?

Ingat. Ingat.

Takip na isinahod ni Dong Ampil de los Reyes sa tagakataga@yahoo.com:
AIKIDO ought to provide the jolt that it’s easier to shape the body than the mind in the lathe of a physical regimen. And it’s the mind that moves the body—every martial discipline is directed at nurturing calm, even serenity on the unruly, runaway mind. Bawat sandali, tambak ang mga humahalihaw na alon ng pangamba, panganib, at pangungulila sa diwa’t isipan. Kaya hinuhutok ang diwa sa pagsingkaw ng katawan—para bang kalabaw—sa pamamaraan at daan ng sining-tanggulan… tulad nga niyang aikido.

Hobo kore dojo— sarili mong buhay ang iyong bulwagang pagsasanayan. Sa araw-araw na pagsasanay (gyo) sa lawak na mailalatag ng naturang bulwagan, makakaarok ng malalim na kabatiran (etoku or understanding). Practice makes perfect… no, make that perfect practice makes perfect. Mas malupit, sobrang astig yata ‘tong pamamaraang silanganin kaysa hirit ng paham na Socrates, “Know thyself. The unexamined life is not worth living.”

Sa aming mga bungguang-bote noon, madalas maghinga ng hinanakit sa aming kalagayan sa trabaho ang katotong Dennis Fetalino—hindi na raw kami umangat sa pagiging bottom feeders, sa panginginain sa dakong ilalim… binanggit ko minsan na mas masarap talaga ang sumibasib sa ilalim, sa bottom line…which represents net profits… sa hiwaga ng hiwa ng alinmang alindog na kalugod-lugod.

Hayaan na ang iba na sumunggab sa mga talbos ng kamote, magtiyaga na lang ang tulad namin sa pagkalkal ng lupa’t humango, lumantak ng laman mula kailaliman. Kahit sa pinya—ito yata ang dinaglat na pepe niya—pinakatampok at pinakamatambok ang ilalim.

Karaniwang sunggab sa bahaging ilalim ng bisig kalapit ng siko ang gawi sa aikido—upang maitulak o itahip paitaas ang igkas ng lakas sa unday ng suntok o sakyod ng katunggali. Ah, that’s a firm seize on the bottom portion of an extended limb to deflect its brutal force… it’s a bottom feeder move that expends less energy, a focused yet passive, gentle strength.

It’s a gentle mind that does that. The gentle body follows.

Isusulong at aalalayan ko rin sa kanyang paglaki ang panganay kong apong si Musa sa ganitong landas… the eastern ancients know such way as tao, na nawawaglit na paghubog sa tunay na pagkatao.

I was a snotty 10-year old when I earned my kuro obi—black belt—in shorin ryu karatedo. That belt has been washed many times over, it has turned to shredded white-- which makes its wearer a beginner, in the under-10 age bracket who has to learn some more. Ah, sa Nippongo natin nahagilap ang katagang “kuro” na tumutukoy naman sa samut-saring alimuom at singaw ng isipan tungkol sa sari-saring usapin. Sa bunganga ng mga Penoy bugok naman unang sumulpot ang “komento.”

Basta masaya ‘yang matuto ng aikido, lalo na’t mga musmos ang makakasama sa pag-aaral. Masayang matalos na hindi nakakahiyang lumagapak, sumadsad o bumagsak ang katawan nagsisimula man o bihasa na sa kaalaman.

Nanlambat na anak, nanlambot na ama

Nanlambat ang anak sa doodles11006@yahoo.com:
BWA-HA-HA-HA, ang cute, ha-ha-ha, hubad si Musa-- as if I haven’t had my share of bathing with a naked lady ha-ha-ha! I’m chatting up with Aaron as of the moment... plus some friends from there and abroad right at the quarters. I called in "sick" today since I needed to finish a design to be submitted to a client after a lot of adjustments; I’m still doing sideline jobs-- design and consulting. Remember I did a project here for an Arab which proceeds went into buying some gadgets including this laptop, a PSP and some add-ons and a lot of groceries, too. (I actually splurged on stuff but I was still sane enough to deposit something in the bank, placed it under time deposit.) I have an upcoming project again by the time my contract ends if I get to negotiate it properly, so I'll still be working when I come home.

The strike resulted in surprising benefits, the work contracts for the Nepalese and Sri Lankan nationals were only to be for two years (labor laws call for only two years, but the company duped them, slapping three-year work contracts). Our salaries were raised. I got a 10% increase-- the company was supposed to give the mandated 15% increase way back as ordered by the Ministry of Labor but they held it back, greed nga naman oo. They had to be budged by the ire of their employees before they gave in.

The guy who backstabbed me was ostracized by the entire camp, he was branded as someone who can never be trusted… but now he is wallowing in joy for the small increase he got out of the inconvenient fighting stand I wanted to take. We treat him civilly as he is still one of us.

Nagmana ako kanino? I got bits from you and Mama, well, you taught us kids a lot of things…including how to break someone's neck; you sent me to Ninong Jerry where I got honed further in terms of thinking. My vacations then with Lolo Domeng taught me deskarte sa buhay and the use of one’s hands in living off the land. You sent me off to this other friend of yours which taught me how to broaden my imagination on things and give chase to what I love, you left me in an art gallery where some guys showed me cool things about the arts… and I read your books including the “Necronomicon,” the rest I found out by myself as I got more older and sturdier in body and mind. Siempre nu’ng bata ako I tried this and that, masakit mahulog sa sapa at sumemplang sa Bundok Makiling ano?

Nanlambot ang ama sa noqualmasabomb@yahoo.com:
MY own children with a mélange of mothers and other fathers… which was my notion of saying I don’t have a huge stockpile of skills that I’d want offspring I’ve sired to gain… so I have to send them out to other fathers and mothers who’d impart their own two-bit know-how that’ll be pretty useful and beautiful, too.

Nagka-one night stands (singular and plural forms of nouns can be a grammar watcher’s peeve, but this one night stands stand) ako noon sa asawang seksi ng isang tricycle driver… tatlo na anak nila’t gusto lang daw siyang anakan nang anakan… para kapag marami sila masaya raw pero kulang nga ang kita sa pang-araw-araw na pangangailangan… kung ubrang mabuntis ang lalaki, sana’y ‘yung hindot na ‘yon na lang ang maghirap sa pagbubuntis at panganganak nang marami para masunod ang ibig mangyari sa buhay niya… matagal din akong binulabog sa pinapasukan kong misis na ‘yon, oops, sa pinapasukan kong opisina nga pala… hindi na basta kung magkano lang ang maibabahagi ko, gusto lang daw ako na ‘kikibahagi’t kausap…no intimacy without intricacy, that lonely mom must have taken an earnest liking to the intricate workings of my groin, I mean, brain… Hindi ko matuturuan ang mga anak… nanay nila ang nagpapaturok… oops… turo.

Easy as pie to be a breeder, tougher than nails to be a father. I didn’t tell you I’m tough enough. This moment of tenderness is brought to you by Island Portland Cement, brings out the lovely shine in your hair with regular application…

Baraha ng patay sa gabi ng lagim

SA gabi ng lagim ng kanyang pagdating
Simulan na kayang magbunyag ng lihim?
Baka bago pa man sumakmal ang dilim
Malamig na bangkay siyang tatanghalin…

Dahil naglipana kampon ng karimlan
Mula sa Kongreso hanggang Malakanyang
Lawit ang kalawit niyang kamatayan
Sasalubong yata sa kanyang pagdatal.

Naunang tinigok si Marlene Esperat
Nang fertilizer scam ay isiniwalat
Baraha ng patay kanya palang hawak…
Maitim na lihim ‘di dapat nalantad.

Seven-two-eight million para sa abono
Ang ipinamudmod sa kung sinu-sino
Na layunin pala’y bumili ng boto
Upang ang GMA ay maging Pangulo.

Pataba rin naman sa lupa ang bangkay…
Ay, Joc-joc Bolante dapat kang kabahan
Sa iyong pagbalik baka kahinatnan
Ay maging abono sa lupang sakahan.

Sakaling ganoon ang iyong sapitin
Daming maghahanap niyong anting-anting
Ng barahang taglay, may birtud at galing
Upang milyun-milyon ay dagling maangkin.

Tradisyong sugarol sa Todos Los Santos
Sa mga libingan at ulilang puntod
Himuking magsugal silang natutulog
Maglaro ng tong-its, sakla, at pusoy dos…

Pupukawin pilit sa kanilang hukay
Na makipaglaro kahit anong sugal
Pati lotto playslip ay ibubuyangyang
Upang matayaan nilang mga bangkay…

Dahil isinugal kaluluwa nila
Kaya nga nagkamal ng sanrekwang pera
Taglay nilang galing dapat na makuha
Ng mga sugarol na nabubuhay pa.

Kung hindi man patay ay ipagdadasal
Na kagyat masilat sa handa nang hukay
Upang sa bisperas ng Araw ng Patay
Ay maisalin ang birtud nilang taglay…

Maraming sugarol ang nangakatutok
At ninanais ngang agad na matepok
Hindi lang si Garci, hindi lang si Joc-joc—
Pati na kasabwat na mga dayukdok…

Baraha ng patay sa gabi ng lagim
Tiyak maglalantad ng maraming lihim
Upang mga dusta pati na alipin
Tunay na paglaya ay agad na kamtin.

Untog ng anak, utog ng ama

Untog mula darmel de los reyes, doodles11006@yahoo.com:

TITA Lourdes in London is hooking me up with the daughter of her nurse friend, I might like her daw....sige lang basta matalino at masarap kausap ok na ako doon, I love to converse with people smarter than me, not that I’m that smart, masarap lang sila kausap, mas feel ko. Just email me anytime ha-ha-ha.

Just a while ago I was able to finish downloading an entire album of “The Gregorian Chant” although this particular album is old, mostly Christmas songs; its not that easy to hack to such things, not to mention it's rare to find such albums… meron nga lang ako ng Metallica, ‘yung new album (o say mo ‘di ba wala ka nun) hacked it as well and some other stuff na pinatulan ko na rin; I miss hearing (U2’s) “Where the Streets Have No Name,” you always play this one.

Hirap nga lang mabuo ng Queen’s Greatest Hits of 2008, and some Red Hot Chili Peppers albums.

I stored my Vanessa Mae (Nicholson) albums over at my youtube account… crush na crush ko pa rin talaga siya eh. Hindi na kasi kasya sa PDA. I haven’t bought a new memory stick of 8Ghz yet; my 4Ghz is already filled up with movies and games. I gained 9kgs within a matter of weeks, I’m getting big, haven’t worked out lately kasi puro kain, kain at kain… next month na lang ako mag-workout ulit o sa summer na lang tutal naman nag-salad na rin naman ako eh ok na ‘yun ‘di ba?

I still have a year to go before I can say anything, but with my other colleagues, hayyyy, pahirapan na talaga even making such a shameless excuse of "due to unavailability of tickets you are requested to....blah blah blah…" tinawanan ko na lang. My batch has discussed things over at the phone meetings we had, so far may pinapauwi pa naman sila pero ‘yung iba pahirapan talaga. And the recruiting company is already having problems with expat Pinoys, they are wary of it as they are already blacklisted. They are having a hard time at recruitment of capable people, they have resorted to the proxy technique that blacklisted companies do para makalusot lang.

Oo nga pala kaya mo pa ba talagang dalhin si Musa sa bundok? Kamusta naman si Arjuna at ang pag-aaral niya ha? Mag-aral siya nang mabuti ha? I keep reminding that, ‘yung pusa ko h’wag naman masyado bigwasan, just carry it and spank it lightly on the hips.

Utog mula Dong Ampil de los Reyes, noqualmasabomb@yahoo.com:

A CD copy of Gregorian chants on the cycles attending the birth and epiphany of Jesus Christ cost me over P500—humagulgol ang aking bulsa sa hapdi… I’m still on a hunt for Django Reinhardt, Thelonius Monk and Claude Bolling’s original compositions on CD—let’s just say music pirates aren’t interested in Reinhardt, Monk or Bolling. Hindi makamura kaya nagmumura na lang.

I may be wrong but I’d say the human body has two seats of equilibrium. There’s the dan-tien or hara, two fingers’ width below the navel that’s the fulcrum on which every body move flows—or is unleashed like lightning—from. Keep this area trim with tummy crunches or leg squats with qigong or rhythmic breathing—a three minute-session a day ought to keep the life force or ki stoked like lambent candle flame. And avert such metabolic disasters like diabetes mellitus from getting at you.

And there’s the inner ear, seat of physiological and psychological equipoise which has to be nourished with orisons and salutations to the Almighty plus decent music— not the garbage cranked up by Bee Gees, Air Supply, or similar dolts and those who follow after them.

Wala pa ‘kong bagong album ng Metallica— the New York Times music critic gave an a-okay to that. Kaya “Enter Sandman,” “Master Of Puppets,” “I Love You (For Sentimental Reasons),” “Something Stupid (Like I Love You),” “Amazing Grace,” “Got To Get You Into My Life,” “Show Me A Smile,” “Ikaw Ang Miss Universe Ng Buhay Ko,” “Sa Ugoy Ng Duyan” saka “Kyrie Eleison” ang inaawit kong mga uyayi para ipaghele si Musa, am’bigat niya talaga, nagiging seksi nga daw ‘yung yaya’t nababawasan ng bilbil sa pagkakarga kay Musa.

The guys I play qigong with are well off into their seventies and eighties, niceties and panties—the latter’s often well if off than on-- pero matitindi pa rin ang sigla’t lakas ng katawa’t isipan.

Kaya kaya kong dalhin si Musa sa bundok… mas gusto ko na ang ganoon kaysa dalhin ko pa ang bundok kay Musa. Hirap sigurong buhatin ng Sierra Madre’t Susong Dalaga—kaya nga sinusupsop ko na lang, nalalasap pa!

Naihinga ko kay Noriel Devanadera—ito lang ang pinagtitiwalaan kong pinuno sa OWWA—ang mga problema n’yo diyan, so let ‘em write about it, I’ll forward it to Noriel. There’s a lot of policy infirmities perpetrated by the Philippine government that needs to be ironed out to protect and promote welfare of Filipino expatriates, why, even those louts in the Senate aren’t crafting laws or really taking a thorough look into OFW problems. Kaya kahit ‘yung tulad ni Noriel o ang mga labor attaches natin, parang nakagapos ang kamay sa pagkilos.

Arjuna’s doing alright in his studies, and his studies are doing him good. Yeah, spanking a pussy smacks of kinky kaya pulos himas lang ang ginagawa ko sa mga pusa natin—nagkataon lang na si Bonyat at Pinyin ang talagang pinapayagan sa loob ng bahay, nasasampiga tuloy kapag nanunggab ng pagkain sa hapag-kainan— kasi’y laan na sa mga aso’t pusa ang lingguhang dalawang kilong galunggong o tamban, ah, they’re a pampered lot.

‘Kaya mo pa bang isama si Musa sa bundok?’

NOMEN est omen, palatandaan o sumpa ang pangalang taglay—isa sa mga tahasang katuturan sa zhongwen ng ngalan ko’y ‘kahindik-hindik na lakas’ na matagal nang natuklas, naisasalang kung hinihingi ng pagkakataon.

Ano ba naman ang pagpanhik sa kabundukan kundi pagsalpak ng mga hakbang sa anumang latag ng lupain at dawag? Nahulog sa hukay ang financial system ng Amerika dahil talagang patungo doon ang mga isinalpak na hakbang nito. Kasunod na isasagawang hakbang sa ngayon ang quasi-nationalization o reverse privatization upang maibangon daw muli sa hinukay nilang lubluban. Matagal nang ipinagduldulan sa ating bansa ng World Bank at International Monetary Fund na kapwa galamay ng U.S. policymakers ang taliwas na hakbang-- isalin sa pribadong sektor ang pag-ugit sa mga industriya, kaya maging Philippine National Bank ay hawak na nga ng mga pribadong may-ari.

Pati nga ang naging maalingasngas na $329.5-million ZTE-NBN project na dapat sanang napasakamay ng pribadong sektor, sinawsawan naman ng gobyerno—anupa’t umalingasaw ang ginawang katiwalian at mga paglabag sa umiiral na batas.

Hindi natin masusukat ang pagiging wasto ng bawat hakbang—simbilis man ng haginit-lintik o simbagal ng usad-kuhol. Uungkatin lang natin kung saan talaga patungo ang mga isasalpak na hakbang, sa latag man ng lupain o sa larangan ng paghubog ng mga patakaran sa pamamahala. Buong giliw na isasama ko ang apo sa pagtuklas muli sa katiwasayan at marikit na bangis ng kabundukan.

Taimtim na pagmumuni-muni ang mainam na paglalakad—ganoon ang nais kong mabatid ng apo sa binabalak na pagtungo sa kabundukan. May masinop na paraan ng paghakbang kasi—halos hindi lalagpas mula sa balikat ang yapak sa bawat hakbang, that doesn’t happen when one walks in strides or long steps. Walking meditation entails short yet quick steps, legs bent a bit at the knees to lessen impact of the body weight, the gait flowing from the body’s center of gravity called ‘dan-tien’ or ‘hara.’ Such a quaint gait covers more ground with more steps—for a thorough physical contact and intimacy with the lay of the land. Yet, the walking mode can be as fast as running. Kailangan ng matatag na katawan at paninindigan sa ganoong mga hakbang, ah, how aptly such physical requirements about taking sound steps can echo of the intrinsic demands of statecraft and leadership.

Oo nga pala, kapag matagal nang naisalang ang katawan sa 108 galaw ng ‘taikiken’—and it takes 30 years to get into the spirit of those moves-- o napanday ang pagkilos sa 8 galaw ng ‘qigong,’ ganoon ang magiging likas na indak ng katawan sa paglalakad—and there’s beautiful economy of movement and hints of martial know-how in such a manner of walking that I’ve not seen in most people.

‘Teach a child in the way he should go and when he is old, he will not depart from it,’ so we’re told by King Solomon who chose uncommon wisdom over wealth of material possessions and both political and military prowess, ah, he made his Faustian bargain eons ago, got all three as a result of his choice.

Sanggol pa lang ang apo sa ngayon, pero kagulat-gulat na nga ang lakas ng kanyang mga paa—gatas-ina kasi ang sinususo, gatas-ina na magdudulot sa kanya ng mas mataas na intelligence quotient kaysa ibang sanggol na pinasuso ng gatas-hinayupak sa tsupon.

Naghahanda ako sa pagbulas ng apo—kailangan talagang sumuso pa rin ng katas ng ina, mwa-ha-ha-haw!

Oh, Yahweh… ay, yawa!

IYAN daw press freedom malayang pagpindot
Sa imo pong lubot upang makulubot.
Madadagdagan pa, ano ba, ay ambot!
Nais ng Senado’y malaswang paghindot…

Panukalang batas na isinalampak
Upang right to reply-- dapat daw matiyak—
Ng kung sinu-sinong aming isusulat
Para panig nila ay maisiwalat…

Dapat na mag-ukol ng sapat na buwang
Upang maituwid paratang sa puwang
Itong right to pakay ganoon ang reply
Dapat lang bumigay mga pahayagan!

Sila pong senador sana’y pumarehas
Sa mga tulad kong nais lang bumakas
Monthly budget nila’y talagang makatas:
Two million pesos lang mula sa aming tax.

Maghating kapatid kahit sa pantustos
Sa mga kawani’t personal expenses—
Umaabot din ‘yan ng half million pesos
Buwanang balato ng mga taxpayers.

Office maintenance costs: another half million…
Seven sixty thousand para maglimayon
May isang milyon pa kung ulo ng lupon—
Tig-isang committee ang mga senador…

Ang taunang tustos sa pork barrel budget
For every senator: two hundred million each
May komisyon siempre kahit na ten percent
Bundat ang senador, we taxpayers don’t fret.

Sa pork barrel pa lang pumasok sa bulsa
Ng ating senador, one hundred million na
Before the term is done ay nagtatamasa…
Sa puwang ng d’yaryo, makikisunggab pa?

Tawag po sa ga’non masyadong dayukdok
Sobra na sa siba at hayok na hayok…
Merong peryodista’y sablay kung sumahod
Marami sa amin ang nabubusabos…

For a Sufi Muslim ang gawang pagsulat
Alay panalangin ng paham at pahat…
Kung makikihati baka lang masilat,
Tamaan ng lintik mula sa itaas…

Sa batok ni Yahweh kami ay kakatok
Ng mga paratang at ngitngit na taos:
“Ang bansa po namin bakit inilublob
Sa dusta at dusa’t lideratong bulok?”

Sa bayag ng yawa aming iuumpog:
“Bakit kampon mo lang silang nakaluklok?
Tatama sa lotto ay ipagkaloob
Bigyan mo rin kami ng millions of pesos!”

Sina Yahweh’t yawa aming pagbibigyan
Ng kahit katiting o kaunting puwang
Para buong bayan ay maliwanagan.
But they will not avail of the right to reply…

In occidente, lex—batas sa kanluran
Et in oriente, lux— at kaliwanagan
Naman sa silangan… On the right to reply:
There are brains that have left, they’re right to be pilay!

Pakikipagtipan at pakikipagtipon

SINAMPIGA—Batangan verb for conk or bash the noggin in-- ang paanyaya sa muling pakikipagkita sa nurse na dating babaeng peryodista’t naging kagawad din pala ng campus newspaper na pinagmulan ko. Natapat ang araw ng reunion sa mahabang pakikipagkape’t palitang-kuro sa nakatatandang katoto, nakalaboso sa Muntinlupa, XPP, hindi exciting pekpek kundi ex-political prisoner. Kasunod sa unang tipanan ang pagdalaw sa kinagigiliwang panganay na apo na pulos panghalukay-tutule ang palahaw ng iyak o haplos-sa-puso ang ngiti na isusukli sa anumang tangka na makipag-usap.

Iba ang antas at yumi sa igting ng talastasan kapag ang kaharap ay matagal na nakapaghimas ng pader at rehas dahil sa mithi’t paninindigan para sa bayan. Nippongo plies the picture idea “kage,” the shadow falling on the floor as skeins of light strikes wood slats resembling prison bars in a papered panel. That shadow lends a deeper, somber hue to every color or surface it falls on. So pleasantries and passing talk may be infused with such enriching chiaroscuro.

Halaw sa Nippongo ang pangalan ng apong panganay, Musa, with its variants “bushi,” “mushi,” “musha” o mandirigma. Sa ganoong araw ng dalawang pakikipagtipan, maisasalang yata ang sarili sa obra ni Akira Kurosawa. Kagemusha (Shadow Warrior).

If you’re on in years, go for that whatever, whoever, whichever can lift you up, those that edify, ease up and help you to stand and withstand— shun those that drag or bring you down. Ganoon na lang, mahalaga ‘yung makakasama na may katumbas na pagpapahalaga, makakasuklian at masasabayan sa pag-angat.

Isa pa ring nurse ang pilit na naghanap sa ‘kin nitong nakalipas, ex-classmate and cohort in high school na naunsiyami ang pangarap na maging marine biologist … naging nurse sa U.S., sandamakmak ang kita pero mas masaya raw kung ‘yung una niyang kinagigiliwang gawain ang naging career niya. Hindi ko rin siniputan ang biglaang reunion naming magkakaklase nang dumalaw siya sa Pilipinas. Sa telepono na lang kami nagkausap, nananaghili nang aminin kong sinunod ko’ng ipinipintig noon pa ng puso—paglulupa’t pagsusulat—para ‘kako magaan ang dalahin sa dibdib, afford me to speak and express art from the heart. Heavy of heart he did depart.

“Is-shin-ryu,” one-heart martial school in which the student’s entire being moves light as a feather from an enlightened heart… Egyptian lore tells of ‘weighing of the heart’ as central ritual in the passage of a dead person’s spirit from this world to the next… jackal-headed god of the dead Anubis lays the person’s heart in one pan of a pair of scales to check that it balances against a feather, embodying justice and truth… and there’s that Latin adage, “The measure of a man is found in his heart.”

Nakakaandap tuloy na siputan ang mga balik-pagtitipon o reunion. Iba’t ibang saysay at kasaysayan ng piniling landas ng buhay at pamumuhay ang natitipon. Paghahaluin. Parang kalamay. Parang samut-saring sangkap sa lutuin na mahirap mawawaan ang lasa’t timpla. May mga gumawa ng pangalan. May gumawa lang ng pera. O gumawa ng kalokohan, kahihiyan, at alingasngas. May gumawa lang ng bata. Gumawa ng kabuluhan. May napag-iwanan dahil wala namang ginawa… maisusulit at mailalahad ng katuturan ng sari-sarili batay sa mga ginawa.

Hindi kaya mag-alinlangan kung pilit maisasalaksak, maibalik ang sarili sa ganyang kalipunan?

Hindi pinaunlakan ang anyaya na sumipot sa muling pakikipagtipon sa isang dating peryodista na naging nurse sa Amerika. Nakatakda kasing sumipot sa ilang pakikipagtipan sa araw ding iyon. Baka maungkat ang ibang dahilan.

O, may mga katipon at katipunan. At tiyak na may Magdalo at Magdiwang. Napipinto ang umaalimbukay na himagsikan at mga pagkakanulo.

May mga katipan at katipanan. Tiyak na may luma at bagong tipan, old and new testaments that conjure a dimension of the sacred. Teka, tipan = covenant. And coven refers to a group of witches, mages, or wizards. Katipan is also tryst-mate, sweetheart.

The whimsical, intrinsic significance is laid down pat.

Kaya nga sisiputan lagi’t lagi ang mga katipan na laging may pangako ng engkanto’t mahika—always a fulfilled promise of a sacred, magical meeting of minds and hearts.

Low-skilled job-seekers: send resumè to theassociateconsultant@yahoo.com

THE jobs available pay minimum wage. If you’re young, fresh off high school and your English enunciation isn’t likely good enough for reading through a trough of prepared responses in a call center, grubbing it as service crew for a 24-hour convenience store—or jobs similar to that-- would be just as decent.

Save. Make sure you earn a college degree. To get better-paying jobs.

Just don’t come to me begging for work.

A single mom, plump as they come, approached me once as I dug in for lunch at a diner. Unceremoniously plied a plea for me to spare her some cash as she and her kid was about to be thrown out of their rented home. Distressed damsel sized me up as someone who’d come—if pun is intent, peg it firm at a camp, likely a kamposanto para makikilibing-- to her rescue.

Landlady got paid. Lady drowning in woe was landed and laid.

Mula kinatirikang masaklap natirikan pa ng masarap ang harap…kaya yata naghanap-hanap.

Sa patahian ng isang katoto naipasok ang nakilalang nadesperadang ina—na dati palang high speed sewer in a multinational garment manufacturing outfit. Maganda naman ang kanyang pagkita sa pinagpasukang trabaho pero nagkukumahog pa rin sa pakikipagkita. Mind the pronunciation of key syllables, will you?

Giit ko’y wala naman siyang dapat bayarang utang na loob. Nagpupumilit naman na ibutang raw sa loob. Ibutang? Ilagay pala ang kahulugan niyon sa wika nila—lalong hindi napalagay sa mga kasunod na pihit ng pagyayarian, este, pangyayari nga pala.

Kapag ganito ang inaararong usapin sa pitak, hindi marahil mambubulabog sa kanyang mga kaibigang komentarista sa radyo ang isa naming masugid na tagasubaybay, si Ben Rosario ng Manila Bulletin—utol ng aming kabungguang-bote, Dodo Rosario—para maipabatid pati sa madlang tagapakinig ang mga kahindik-hindik na pagtalakay dito. Tiyak kawawa sa nanay at tatay ninyong nasa hudikatura ng bansa kapag sinampahan tayo kapwa ng kaso. Consensual harassment. Inciting to seduction.

Say, I’ve been doing qigong for a clutch of years. The martial breathing regimen has afforded some two-bit skill in tantra, an esoteric Hindu sex practice that allows one to withhold discharge of precious fluids… while ensuring that the other becomes awash in wave after wave of orgasms… So I love and leave ‘em contented. Not stranded high and dry.

So they beg for more of the same. Do it singing the pambasang lawit, oops, pambansang awit as flagpole plugs hole. Taranta sa tantra. Arcane knowledge translates to staying, satisfying power that beats oral contraceptives— howl “hell, no!” or swallow. So they don’t get knocked up for sure. Just swept off-- and with the patented walis tambok, between-- their dainty feet.

Because it’s all about having gut-spelunking scrumptious sex. Or making love. Not babies… The push and pull that produce people is such a lousy job turned up by those of low skills who actually enjoy doing such a job but often take no long-term responsibility for it. Kaya dumarami lang. Pero nagkakahindut-hindot ang populasyon ng Pilipinas. Maraming walang trabaho, mas maraming ayaw maghanap ng trabaho.

Ah, wushu gold medalist in the 2008 Beijing Olympics Willy Wang told me once at the Kapihan sa Sulo media forum that qigong is a lot more brutal than wushu… mahirap talagang maibigang katalik kaysa kaibigang matalik.

Teka, magpapasalamat po kami kay Ms. Czarina C. Videña— isa ring masugid na tagasubaybay nito—na nagmagandang loob na tumulong sa mga nangangailangan ng mapapasukang trabaho, high-skill, middle level-skill, low-skill jobs are offered. That gives me a lot of time for think, food, and drink. Kaysa mag-asikaso ng mga samut-saring seksing sasakyan sa emission testing centers.

Pahingi ng paumanhin sa mga sasakyang dilag at alindog with sound chassis, some brazen, whose engines are still in good running condition. Kahit naman kasi matikas ang tirik, taba at haba nitong tambutso, ayaw namang labasan ng usok saanmang emission testing center. Na tulad niyong Hotel Sogo.

Pakiramdam ko kasi’y para bang hindi nilisan ang pagiging sundalo. Pilit isasabak saanmang putukan… ilululan pilit sa malaking sasakyan patungo sa labanan. Ano ngang sasakyan ‘yon? Sex by sex?

Busog sa laro, lusog sa diwa

NAPAKAHABANG panahon ng paglalaro ang kamusmusan, umaapaw sa saya habang naliligo sa sikat ng araw, tigib sa galak habang habol ang hininga’t tila hangin ang buong katawan sa pagdiriwang ng sigla’t kalayaan.

Maraming pakinabang mula sa laro— salanta ang sigla ng isipan kapag hindi kumikilos ang katawan, sabi ng henyong si Leonardo da Vinci. Pinatunayan na ng mga natuklas sa pananaliksik ang kanyang sinabi. Tumutulong sa mainam na paglaki ang laro. Nagiging matalim ang isip at talino—pinalalago ang neural structures ng utak sa nervous system ng katawan.

At nagsasalin ng maraming kaalaman at kakayahan ang laro sa mga bata, nasusubok nila ang mga ito na pakikinabangan nila sa kanilang pagtanda.

Tinukoy ng child experts kung paano humuhubog ng karakter o mainam na pagkatao ang laro:

Katulong ang laro sa mahusay na pagbulas ng katawan. Isusulong ng laro ang katawan sa masigla’t masayang galaw upang mailabas, mapagaling ang motor skills—kakayahan sa galaw—na nagbibigay sa bata ng tiwala sa sarili at lakas ng loob.

Sa pakikipaglaro sa iba, natutugunan ng bata ang damdamin na maging kabilang sa mga kalaro—sa social at emotional interaction nauuwi ang physical action sa laro.

Maraming aral na kaloob ang laro, at magagamit ng bata ang angking kakayahan upang makuha ang mga aral sa laro. Lapat-kamay, lapat-isip na pamamaraan ang laro para matuto at mapag-ibayo ang kaalaman. Sa laro, mapapahusay ng bata ang kakayahang mag-focus, mag-concentrate o ituon ang sarili sa ginagawa. Nakakaipon din ang katawan ng muscle memory at pang-unawa sa wika.

Mapapansin na ang musika at pagkilos ay laging magkasama—katumbas ng tugtog ang galaw sa sayaw kaya iba’t ibang paraan ng kilos ang kasaliw sa mga likhang himig. May paanyaya sa bawat isa—paslit o magulang man—ang musika upang gumalaw, umindak sa galak, kumilos na agos ng saya.

Kaya upang maging malusog at sanay sa mainam na kilos ang inyong mga anak:

1. Ipabatid sa inyong mga anak na mahalagang gawain sa inyong tahanan ang laro.

2. Pumili, bigyan sila ng mga laruan na makapagbubukas sa kanila ng maraming kaalaman at kakayahan.

3. Makipaglaro sa inyong mga anak. Maging bahagi ng kanilang mga pinagkakaabalahan—at huwag namang magbutas lang ng upuan sa harap ng computer upang isangag ang utak sa computer games, gawaing tamad ‘yan.

Kailangan ng mga musmos ng mga 60 minuto ng laro’t masiglang kilos ng katawan araw-araw— hayaan silang maglaro.

Use it or lose it—galaw-galaw para hindi ma-stroke, sabi nga. Sisigla ang katawan kapag kumikilos sa laro, nahuhubog na matibay ang katawan, nagiging matatag ang tibok ng puso, lumuluwag pati hininga kung madalas nagsasalin ng sariwang hangin sa dibdib—na magbibigay ng ibayong tatag sa kalusugan at lakas pati na sa isipan. Kaya:

Dalhin ang mga anak sa park o palaruan na maraming mapaglilibangan—wall climbing, boating, biking, break dancing, taichichuan, at iba pang laro’t sports na makagigiliwan.

Payagan sila sa mga field trips na mahalaga’t masayang bahagi ng kanilang pag-aaral sa eskuwela.

Isama sila sa mga weekend picnics, bakasyon at papamasyal—lalo na iyong masaya’t may matututuhan. Mainam na magkasama sa quality time kahit nasa labas ng tahanan. Samahan ng palaro ang mga pagtitipon ng pamilya.

Isali sila sa palaro o sports na magbibigay ng mga kaalaman sa pamumuhay. Isulong sila sa Kahit team sport na makakagiliwan nila:

• Humuhubog ng mabuting ugali at pagpapahalaga sa buhay ang mainam na sports program—lalo na ang mga tinatawag na contact sports tulad ng wushu, karatedo, taekwondo, arnis, atbp. disiplinang kauri nito na nagbibigay din ng moral and ethical values sa kabataan.
  
• Pumili ng sports na nagbibigay ng ABC—agility (liksi ng katawan), balance (timbang o balanse ng katawan), at coordination tulad ng aerobic dancing, tennis, badminton, table tennis o yoga.

Kay Villar ang Tondo, kanya ang skin whitener

DUMANAK ang laway—kakila-kilabot—
Pati butse nila’y pumutak, pumutok…
Upang ibuyangyang ang dinobleng pasok
Double insertion daw para sa C-5 Road.

Kay Villar ang Tondo, kanya ang Cavite
Na paglalagusan ng naturang kalye.
Ang makikinabang lokal na botante
Na sa two-uh-ten polls baka maturete…

Sa C-5 Road project, isang nakinabang
Ay iyong pinuno ng grupong El Shaddai
Na mga kaanib ay tala-talaksan
Botante din sila na paglilingkuran.

Vote-winning project ba? Wala na pong duda--
Las Piñas, Cavite hanggang sa Laguna
Ang makikinabang sa lakbay-ginhawa
Dapat lang tustusan ng sapat na pera.

Kotong o kuratong, walang nailantad
Kahit masinsinan ang pagsisiyasat
Walang katibayan ni masamang balak,
Walang nakalkal na iregularidad.

Pero lumalabas walang alingasngas
Alegasyong gasgas ay puro lang angas
Diin ni Enrile, walang naibunyag
Kahit pag-iimbot o tiwaling hangad.

Sinumang magbintang dapat magpatunay
Dapat maglabas ng mga katibayan…
Kung ang mga angas paulit-ulit lang
Pera’t panahon din iyang sinasayang.

Sa mga senador, well, the highest so far
Ang approval rating nitong Manny Villar
Kaya lagi’t lagi siyang sisiraan
Pilit ilulublob sa putik at kanal.

Puno o pinuno na hitik sa bunga
Susungkitin lagi’t babatuhin t’wina--
Kung hindi lababo, kahit orinola
Pati poso negro’y ipukol sa kanya

Ang kulang sa pansin dapat na mag-ingay
Dapat mambulahaw upang manghahalal
Na sa ngayon pa lang ay nakasubaybay
Sa dapat iluklok du’n sa Malacañang.

At marami na ngang mga pulitiko
Ang paparada na’t kakatsang nang todo
Liligawan tayo’t ililigaw tayo
Upang masunggaban ang buto, oops, boto.

Dahil kung may lagay tiyak na may kotong
Nangangamba kami, oy, mga senador
Baka sa susunod na imbestigasyon
Kalkalin pati na lagay ng panahon…

This is so so-so

ALAK-tating baby tawag po sa akin
Male nutrition kasi ang aking aralin
Sa dibdib ng ina natutong sumimsim
Ng tomang sustansya’t katiting na protein

Ang atas sa Koran ay dalawang taon
Na dapat sumuso sa ina ang sanggol
At sa tulad kong may infantile fixation
Sumususo pa rin magpahanggang ngayon

Pansinin po natin iyang protein content
At birth it is merely 2.38 percent
Then down to 1.2, that’s after the sixth month
That’s what in mother’s milk, sustenance heaven-sent

And so God’s chemistry oozes off like blessing
From the breasts of mothers, each a sacred fountain
Kahit pa sabihing protina’y katiting
Ang sisidlan naman nakahuhumaling

Ang utong ng ina’y kakaibang hulma
Sa wastong pagbigkas nitong abakada
Sapat lang ang lambot para bang sa seda
Upang itong sanggol doon mabihasa

Utong ina naman bakit pinauso
Paglaklak sa tsupon sa halip na suso
Kapural ng ganyan daig pa ang aso
Hihimod sa suka’t papangal sa baso

Utong ina pa rin ang katas ng baka
Dapat sinisimsim lang ng mga guya
Mga sanggol ngayon ang pinamihasa
Sa gatas ng hayop, hinayop na sila

And so God’s chemistry, by human foul intent
In such a bovine twist upped the protein content
By adding melamine so the formula went—
And to their early graves some babies were sent

Kami ay aangkat, aangkat po kami
Masustansyang gatas mula kay Zhang Ziyi
Kahit kay Maggie Cheung maniwala’t dili—
Mga suso nila ay talagang yummy

Milk of bovine kindness inayawan namin
Gasta’t gatas-ina kahit na katiting
Lulusog talaga inyong iwing supling
Higit pang malalim ang mother-child bonding

Samut-saring hugis pipisil-pisilin
Iba’t ibang hugis pa ang masisimsim
Alak-tating baby turing po sa akin
Suso’t suso pa rin ang sisibasibin

Huwag ipagkait ang bulwak ng dibdib
Ang katas na gatas hindi masasaid
Ang dugong may liyab, alab ng pag-ibig
Sa supling na giliw ialay na tigib…

Informing psyche and sinew

WHATEVER the left hand does accrues information to the right lobe of the brain which has a will of its own—it’s the portion that plies emotion, art, imagination… who knows what else. The brain’s left side governs speech and rational thought—and the right hand is the left brain’s servant.

With such facts down pat, the children grew up being drilled for hours in the use of both hands in, well, hands-on tasks. There’s a lot more than tons of muscle memory stored up over the years in such mundane tasks as hacking out through howling seas of cogon in the forbidding parts of the Sierra Madre to clear patches of land for transplanting trees. Or pounding spices and food condiments with mortar and pestle for everyday cookery, even catching shrimps or wee fishes for hours among the shoals of a river… even doing the dishes or a constant stirring of ube jalea or purple yam jam in which every kid has a turn at 20 counts of roiling the concoction as it cooks on a cast-iron cauldron over live embers.

There’s more than a handful of knowledge in cookery and rookery gained there. Hands-on tasks inform psyche and sinew, nurture brain growth and--over time-- build up a colorful, expressive yet down-to-earth vocabulary. The more one does hands-on work and gains hands-on competence, the broader and deeper one’s vocabulary becomes: a stock of 700 words is minimum to get along; a 3,000 word stockpile to have a job; a 10,000 word store to have a social role; and 60,000 to have a say in making up the language.

Include in the wealth of lexicon a certain oddity called lanka, an economy of movement in straight-telling body language. Kakaiba ang pangungusap na ipapatalastas at ibabalikwas ng galaw ng katawan na pinanday sa gawain sa mahabang singkad ng panahon.

Hinoldap daw ang aming bunso, dalawa ang nagsalikop sa kanya. Pumalag. Kinadyot ng siko ang kumalawit at isa pang dumikit. Tiklop ang mga inupakan sa iglap na salpukan.

That must have been a muay move. A killer elbow blow aimed at the rib cage—it takes one fucking pound per square inch (PSI) of pressure to cause rib bone to snap like pretzel—and such a blow can whip out a dozen or more PSI to cause the slammed-on ribs to break and, well, likely to jab into the lungs, touch off internal bleeding that may result in a slow, painful death… unless a surgeon intervenes for a savings-wrenching operation.

PSI. Sigh…

Mabubungkal ang malalim na ugat ng ganoong iglap na kislot ng katawan sa kung ilan ding taon na paghawan ng mga bata ng kugon sa Sierra Madre. Matagalang pag-aaral iyon. Masinsinang paghubog ng kaalaman na ilalaman sa bawat himaymay ng laman. Uh, shorinji kempo translates literally as “physical skills or inner truth reaped from a small forest.” Kendo or tengu geijutsu-ron is “the art of mountain demons.” Very spiritual disciplines those.

Mahirap talagang magpalaki ng musmos na anak, parang mga batangan na kailangang salinan ng kung anu-anong kakayahan, kailangang hubugin pati ang kanilang mga kamay sa samut-saring gawain upang mapaunlad at lumago ang kanilang diwa’t kaisipan.

To recap: right hand tasks go to left brain lobe to nurture reason and speech. Left hand, right brain lobe to temper emotion, art, creative imagination, brute level instincts, and God knows what else.

It’s all about getting in touch with the needs of the growing child, enabling, ennobling and shaping each in the lathe of workaday tasks. Mahirap magkulang sa pagiging magulang. Kailangan talagang magaling sa panggugulang.

Kowokashi udekashi tsukamatsuru

SARADO ang presyo: 500 piraso ng ginto bawat trabaho—kahit na ilan pa ang mapugot na ulo. Gano’n ang patakaran ng pusakal na berdugo sa Kozure Ookami, “Lone Wolf and Cub” na sa mga unang taon ng dekada 1970 ginawang pelikula.

May kasunod na susulating tomo—talambuhay— at katatapos lang nga sa huling binuno din ng tatlong buwan, sa mga huling kabanata na lang naging paspasan at paduguan.

Tulad sa dati, piso bawat salita ang bayad sa trabaho.

Piso bawat kataga. Mura lang ‘yon. Nagsasalansan… Nagpapadugo tuloy ng kahit 4,000 kataga sa isang araw lang. Papatak na P4,000, ‘di ba? Nakatikim din naman na maging aralan o apprentice sa mason nitong isa sa mga unang taon ng dekada 1970—P8 sang-araw ang minimum wage noon, P6 ang arawang bayad sa ‘kin. Natutuwa na ‘ko. Noon.

Kaya nga naging working model hero sa ‘kin ‘yung berdugo sa Kozure Ookami. Si Ogami Itto. Taya lagi ang sariling leeg-- pati na sa bitbit na anak-- sa bawat makontratang trabaho. Nasa sangkalan pati pangalan, pati kakayahan at husay ng kasangkapan sa gagampanang gawain. Nakabandila ang payak na patalastas sa sinuman na magbibigay ng trabaho: Kowokashi udekashi tsukamatsuru. Paupahang paslit at kakayahan…

“Never explain yourself to anyone. Because the person who likes you doesn’t need it. And the person who dislikes you won’t believe it.”

Nabungkal ang payo sa ipinadalang elektronikong kalatas. Hindi naman talaga kailangan ng mga nagpasulat ng libro ng paliwanag. Kung bakit inabot ng tatlong buwang singkad bago natapos ang libro—at hindi naman maniniwala ‘yung tinukoy ng katotong Dennis Fetalino na neighbor from hell… na umaabot kahit P50,000 sambuwan ang maghapo’t magdamag na pakikipagtuos sa harapan ng desktop computer… napakalayo na niyon sa P6 arawang bayad sa paghahalo ng graba, buhangin at semento’t pagsasalansan ng hollow block bilang bagitong mason.

Panahon pa ng makinilya nang kumita ng P10,000 ang isa kong sinulat na dula—na sambuwan ding binuno sa makinilya… umuusok sa ingay hanggang magdamag… hindi na lumilikha ng ganoong kalampag ang desktop computer… pero natutulad sa berdugo pa rin sa Kozure Ookami ang pamamaraan bago makahugot ng kahit ilang piraso ng kataga: suio-ryu o water gull style. Chew bits and pieces of your own life…your self… your mind… your soul…spit ‘em out into words on paper.

Madalas na kaniig sa ganoong walang humpay na pagluray sa mga himaymay ng sariling laman ang mga awitin ng U2… “Time won’t leave me as I am but you can’t take away the boy from this man…” Kukupas at tatanda ako pero mananatili ang paslit na angkin ko.

Parang alingawngaw ng ibinabandilang patalastas sa Kozure Ookami. Kowokashi udekashi tsukamatsuru. Paupahang paslit at kakayahan.

Binalikan ako niyong dulang kumita ng P10,000 nitong panahong nagsisimulang sumikat ang U2… itatanghal muli ngayong Oktubre sa Luneta, malapit sa pinagbarilan kay Jose P. Rizal… parang ‘yung sinasabi ni Alfred Nietzsche, das schwerste Gewicht… suwerte na kung suwerte pero ang katuturan niyon, “pinakamabigat na pasanin.” Na talagang hindi ko maunawa ang talagang katuturan… madadagdagan na naman ang bigat na pasanin ng bulsa… kaloob ng isang ginawa na para bang puno… hitik na hitik sa kalibugan at karahasan…

Hindi naman ninyo kailangan ng ganitong paliwanag. Pero papanoorin ko muli ang unang yugto sa Kozure Ookami. Na sagana rin sa kalibugan at karahasan… doon mapupulot ang gintong aral mula kay Ogami (katumbas ng "usal-dalangin") Itto: 500 piraso ng ginto bawat trabaho.

Angas sa angaw

ISINULIT ni Nap Alano na may isang angaw—sangmilyon—na ang magiging bilang ng sipi nito… dadalhin na hanggang sa mga himpilan ng bus na patungong lalawigan, higit na malaking bilang na ng mambabasa ang mararating at mahahasikan ng alimuom mula dito. God bless you, folks!

Sino ‘kako ang kakandidato. Na tutustos sa diyaryo? Mahal ang papel. Ilang ektarya ng falcatta o pino ang ibubuwal at liligisin upang maging pulp paper? Malaking halaga ang kailangan para humakot ng bulto-bultong papel na paglilimbagan ng diyaryo—na ipapamigay lang sa kung sinu-sinong pasahero ng MRT at mga bus na tungo sa kung saan-saang lalawigan.

Talagang sa mga himaymay ng puno nakaukit ang angas na ‘to—vandalism of an uncertain degree.

Say, a man’s reach ought to be greater than his grasp. Malayo man ang maabot sa pagsagap, tiyak na hindi na mahigpit ang gagap, hindi na masidhi ang yakap. Pero titigasan pa rin at huwag ipagdiinan ang nauna sa –gasan.

Payak ang pakay—pera. Hindi raw pamumulitika. Mas malaki ang bilang ng mga sipi nitong pahayagan, mas marami ang pilit aabutin. The multitudes simply represent a market to which products, services, or political sound bites can be plied.

At kapag mahigit sa angaw—maipapasa pa sa tatlo hanggang limang tao ang kapirasong diyaryo, baka makaabot sa 10 milyon katao—ang bilang na mararating ng samut-saring patalastas na nakasupalpal sa pahina, maiaangat ang advertising rates. Maidadahilan pa na mas malaki ang bilang ng mga manlalakbay tungong lalawigan ang may kabuhayan o hanapbuhay—madugo sa bulsa ang pamasahe’t ‘yun lang may palagiang kita’t suweldo ang may kayang maglakbay, such here-and-there mobility is socio-economic mobility.

They don’t comprise the greater bulk of the voting population that musters electoral strength—and too little political clout-- in their nitwit choices of leaders. They’re just a segment of a market that can buy products and services—from instant noodles presoaked in tons of trans fat, peddled off to the gullible as prepared with no artificial preservatives added… to the nascent notions of cosmetic intervention for medically fangled feminine beauty…

Saka nakita na natin sa mga nakalipas na halalan ang talagang binubuhusan ng pondo ng mga pulitiko para magpakilala’t manghimok na sila ang iboto—sa TV at radyo. Kapirangot na kulangot lang ang itatapon sa tulad nitong peryodiko… Mas mahirap kasing magbasa kaya magmiron.

Kaya aangas lang kami sa angaw-angaw sa araw-araw.

Umaabot pa lang sa 100,000 ang sipi nito, I still get to ride the MRT without anyone suddenly prostrating before me in woeful reverence or baneful obeisance, uttering anathema, “Maestro, take me in as your apprentice in wuyiquan, wishcraft and the odalisque artifices beyond Kama Sutra…” (Wala pa namang ganoong pangahas o ungas na nais matuto ng anumang kaalaman o kakatwang kakayahan.)

And you can never tell if all this writing is a bid to make sense, make money, make love, make hay while the shine suns… or make believe…

Isang milyon na ang magiging mambabasa nito sa malapit na hinaharap? Aw, c’mon.

Nalalapit na naman ang umaatikabong halalan. Batid natin iyan. Marami nang gumigiri sa paligid. Dalawa nang katoto na may isasabong yata sa ruweda ng Malacañang ang nagparamdam na. Nang malamang mayroon pala akong palagiang pitak na sumasalampak sa peryodiko.

Hindi busilak sa puti kundi pawang ATM ang kanilang mga budhi!

Humanda kayo. Be informed. Be very informed.

Violent reactions; contrary nultural or cultural views; viruses that can wreck a mobile phone’s pathetic database; death threats; pornographic and kinky pictures; chess opening analyses; suggestions; comments; instant tarot card readings; exotic recipes for miso, chevon, tofu and aubergines; professions of undying love or lust; wine tasting session alerts; snippets of Van Halen covers or compositions; hideously huge fund transfers, or excess P10 load welcomed at 09174216774, mwa-ha-ha-haw!

(And that's not my CP!)

Praxis of my values system (with apologies to hypermodernist Aaron Nimzovich)

ISINILANG ang demokrasya sa palengke, sa agora— nakatutuwang malaman na kabilang ang mga hinahangaan kong sina Pythagoras (“He who lives according to Nature lives as the gods have chosen.”), Socrates (“Know yourself. The unexamined life is not worth living.”), at Manny B. Villar (“Heto na si Dong, bigyan n’yo agad ng beer.”) sa mga nakahiligan ang pamamalengke.

Tagni-tagniin ang mga tagpong ilalahad. Para maunawa ang ilandang ng isipang matipid, the economy of thought—not the paucity, dearth or death that bedevils mendicant thought, sinasadya talaga ang kalaswaan sa salsal ng mga salita.

Hagalpak ng halakhak matapos matunghayan ang karatula sa harap ng isang spa. Nagsasaad ng paanyaya sa mga nais itakwil ang kanilang likas na kulay ng balat… na paanyaya rin upang dumaluhong ang skin cancer.

Sansaksak ng glutathione, P3,500.

Nakangisi na habang pumipili ng manibalang na abukado at a produce stall in Farmer’s Market in Cubao, Quezon City just a shot off that same spa where I saw that sign… the sight of that sign that threw me into a fit of laughter…

Sangkilong abukado, P60 na tumataginting.

Nakagisnan kong ipinapakain na lang sa baboy ang abukado, lalo na ‘yung malabsa—hindi lagkitan—na dalawang dangkal ang haba mula tampok hanggang tangkay. Apat na abukado lang, busog na ang kahit walong kulig o piglet.

Natangay palabas ng Pilipinas ang kung ilang binhi ng ganoong abukado—kamukat-mukat, nagbebenta na ang mga pinagdalhang bansa ng tone-toneladang abukado sa iba’t ibang cosmetics giants. At ginagamit naman ang abukado bilang sangkap sa kanilang produkto. Anupa’t tumatabo ng bilyones mula sa malabsang abukado, na ipinapakain lang nga noon sa mga patabaing kulig, manok, iba pang livestock.

Sometime last week, I told my preggy daughter that eating alligator pears can help stabilize her blood sugar level—and there’s a bit of alchemy in avocado, why, it makes food nutrients bio-available… easily ingested and readily absorbed by the body.

Too, there’s bio-available folate in avocado, a needful nutrient for preggies, plus:
*Magnesium
* Folate
* Potassium
* Vitamins B, E, and K
* Lutein
* Monounsaturated fats
* Omega-3 fatty acids

Oo nga pala, inilalahok namin ang niligis na abukado sa pagkain ng aming mga kuting, tuta, aso’t pusa.

Kailangan din kasi ng aming mga alaga ng bio-available form of GLUTATHIONE… mula sa P60 sangkilong abukado.

Baka kasi mainsulto ang mga alagang sina Bonyat, Mischa, Merlin, Sorat, Okaka, Fu Yu, Fu Hao, Puki-puki, Kwan Yin, Pin Yin, Bhatman, Toyang, at Shampoo kung dadalhin ko pa sila sa spa.

Alaga. Halaga. Things both palpable and non-palpable that must be cared for, nurtured in grit and grace. Alagaan. Pahalagahan.

So let me cherish knowledge and the wisdom of its practical applications.

Inungutan ng kanyang edad-15 anak na babae ang isang kainuman na ibili ito ng iPod… sa isa pang kabungguang-bote umungot ng P4,000 para maidagdag sa pambili. Napahagalpak ng halakhak nang maalala ang edad-15 na sukat-40 ang dibdib sa Avenida, naglalako naman ng binaligtad na iPod. Puday sa presyong P500.

Tagpo pa rin sa palengke: Akmang pipitikin ng binatilyo ang nakabalumbong salaping papel sa bulsa ng suot kong polo. Naudlot nang maramdaman ang kambal na balisong sa kanyang magkabilang tagiliran, akmang iwawakwak na hanggang sa dibdib. Hintakot na napangisi’t lumayo…

Sa araw-araw, 100 takal ng kaldag sa kasanayang kali ang kailangan para magawa ang ganoong iglap na igkas ng kamao o patalim. Muscle memory can be nurtured and inhered as component of body wisdom.

Violent reactions, contrary views, viruses that can wreck a mobile phone’s pathetic database, death threats, pornographic and kinky pictures, games, chess opening analyses, suggestions, comments, exotic recipes for miso, chevon, tofu and aubergines; professions of undying love or lust, snippets of Van Halen covers or compositions, huge fund transfers, or excess P2.50 load welcomed at 09284974566, mwa-ha-ha-haw!