Nilalaman sa laman

NAIKUWENTO ng lintak na nahulog silang mag-asawa sa tinutulugan, gumulong tungo sa hagdanan. Nagkaumpog-umpog habang gulong sa bawat baytang ng hagdan. Pero tuloy lang sa sabay na indayog-kadyot ng balakang hanggang mapabagsak sa paanan ng hagdan. At doon na sila kapwa binulwakan ng katas ng kani-kanilang singkapan—‘ansarap-sarap daw ng pakiramdam kahit nagkagalus-galos at nabukulan pa.

Bakit ‘kako sa akin pa isisiwalat ang mga nakakakiliting tagpo sa pakikipagdaupang-ari nilang mag-asawa. Ni hindi ako kikiligin. Ni titigasan sa anumang kahindik-hindik na paghihinang at umaatikabong giling ng balakang.

Baka sakali na gusto ko raw bumakas sa pagbuo ng bata—kulang pa raw siguro sa utak ang nabuo nilang mag-asawa. Gusto raw niya ang utak ko. Saka masarap daw siyang kapareha sa iyutan.

H’wag mo ‘kong demonyohin ‘kako’t baka mapasubo ka lang.

“Isusubo ko talaga ‘yang sa ‘yo!” sunggab agad na sukling maharot ng lintak na babae.

Matitigil ang panghaharot ng lintak kapag nagsidating ang mga itinatanging kabungguang-bote, nakatapos na sa pagsubsob ng kani-kanilang isipan sa kani-kanilang alagang pahina ng pahayagan.

Pero kapag nakalingat ang mga kainuman, talagang patay-malisya na malalaglag ang kanan o kaliwang palad at ihihimas sa aking hinaharap habang alkitran sa lagkit ang ihihimod na tingin. Kibit-balikat na lang ang itutugon sa ganoong kakaibang attention and intention.

Naungkat minsan sa mga katotong Dennis at Francis kung nakakita na sila ng paintings ni Mario de Rivera, lalo na ang mga seryeng ginawa nito noong 1980s. ‘Kako’y mukha ng lintak na babaeng ‘yon ang tampok sa mga naturang paintings. Mga mukha ng sinaunang mutya—hugis buwan, nakatampok ang buto sa dakong taas ng pisngi, maligat o matingkad ang kulay na kayumanggi, may pagkabusalsal ang mga labi. Katutubo ang bukas ng mukha, sa madaling sabi.

‘Kako’y una ‘kong nakakita ng ganoong tabas ng mukha nang magsagawa ng agricultural extension work sa isang liblib na bahagi ng lalawigang Quirino—may bahid ng kulay makopa ang kutis ng napagmasdang ina. Nagpapasuso siya noon ng kanyang anak kaya nahagod ng paningin pati na susong hatinggabi ang utong, sumasagitsit na tila silahis ng liwanag-buwan ang gatas.

Pangalawang mutya ang isang mula University of Cebu . Winona yata ang pangalan, Weng ang palayaw, nalimot ang apelyido at nakaharap sa isang salpukan sa thunder chess o 15 minuto sanlaro. Nanaig sa naturang dilag nang masalapang ng aking kabayo ang kanyang reyna sa gitnang yugto ng laro. Ah, there are no winners or losers in an intellectually sportive intercourse—there are only learners. Ganoon ang ihip ng anghang-liyab ng hininga sa kanyang tainga. Kayumanggi rin ang kulay ng kutis na may mapusyaw na hibo ng makopa. Mayaman ang bilugang dibdib, malaman ang mga biyas.

Pawang katutubo ang angking alindog na ipinagdiwang nga sa mga paintings ni Mario de Rivera.

Pawang kulay ng anemia at singkamas ang ipinagdiriwang na alindog saanmang panoorin maitutok ang tingin sa ngayon.

Pinansin ng aming graphic artist na Ochok na maamo raw sa akin ang mga dilag—kahit na malaswa’t makawarak-panties ang ibinabalibag kong mga pangungusap sa kanila. Do I look like the fulfilled promise of multiple orgasms?

Beauty ain’t just flesh-deep.

Hindi ko nasabi ang ganoon. Kapag may taglay at iwing kariktan sa kalooban, tiyak na iyon din ang isisiwalat ng sariling paningin saanman ituon ang pansin.

Makikita at makikita ang ganoong alindog saanman igalugad ang paningin. Ganoon yata ang ipinagdiwang sa mga paintings ni Mario de Rivera. O kahit sa mathematically precise na mga obra ni Paul Cezanne.

Sa madaling salita, beauty is in the eyes of the holder—kaya nga isinasagawa ang nasumpungang mahika na iginigiit, the hand is faster than many a thigh.