Mahirap talaga ang bigay-hilig

NAPAKAMOT na lang ng batok nang marinig ang mungkahi sa anak. Siyota nito ang humiling. Magpataba daw. Kahit kaunti.

Napailing na lang sa narinig. Ba’t ba pati tabas at likas na korte ng katawan ay gustong baguhin? Ba’t hindi sa sariling katawan gawin ang gustong makita sa iba? Ah, how can we vainly try to mold everything to our heart’s desire? Must everything conform to our sense of what’s pleasing to our sights?

How suet of her nudging him to put on some bulk like a skewer of cotton candy apt for lapping and nibbling at, ah, how suet!

Kaya pitong itlog sa araw-araw na almusal ang nilalantakan ngayon ng damuho. Para madagdagan raw ng laman ang katawan—na parang patpat na tulad sa katawan ng kanyang nakakatandang kapatid. Na minsan lang nakita ng kinakapatid niya na may nalalaman sa matinong body mass index kaugnay ng bone structure o tamang lapat ng laman sa balangkas ng mga buto sa katawan, kagyat na sinabing kagulat-gulat daw pero hindi mahahalata ang lakas ng katawan nito.

Para magsapin ng kaunting laman sa katawan, the safest option is complex carbohydrates—pasta, kamote, gabi, tugui, other root crops. Na kailangan ding sunugin sa pamamagitan ng matinding exercise regimen. Madadagdagan ng bulto ang katawan, pero mananatili o mababawasan pa ang timbang. The added energy intake has to be burned off so that hard muscle remains. ‘Kako’y sumangguni muna sa dietician bago lumantak na lang ng dagdag na carbohydrates at proteins—na parusa lang talaga sa atay, lapay, at puso.

Be gentle to your own body. Parusa sa katawan ang paglamon at labis-labis na pagkain.

In the first place, why conform to what every imbecile sees as normal form?

Talaga yatang uso sa panahon ngayon ang porcine figure. ‘Yung sa patabain. Livestock. Ilalaan sa handaan o katayan. O ipapalamon sa mga tinatawag na gunggongressmen. Kaya dapat maging pork barrel ang tabas ng katawan para maitustos sa kasibaan.

Pulos tinting talaga ang tabas ng katawan ng mga damuho kong anak—isinalang kasi sa pagliliwaliw sa Sierra Madre. Musmos pa sila noon. Apat na oras ang akyat. Walang pahinga. Apat na oras din ang baba—matapos ang may walong oras na pagtatabas ng talahib at kugon. Humahagok sila sa hirap. Na hindi gaanong nararamdaman dahil umaatikabong kuwento, kuwenta at masinsinang pag-uungkat sa mga bagay-bagay sa paligid ang napapagtuunan ng pansin. Masaya talaga.

‘Yung lintos sa palad, halas sa braso’t gasgas sa binti—pati mga hiwa’t sugat na naging mga pilat—pawang palatandaan lang ng masayang kamusmusan. Hindi makinis na orinola ang kanilang kutis at balat. Tumuntong sila sa lupa, humawan sa dawag.

Brutal aerobic exercise was the point to all that climbing and trekking on harsh terrain. Hindi naman nila alam ‘yon. Lalong hindi nila alam na ang pakay ng kanilang ama’y palakasin at patibayin ang kanilang puso—para sa walang humpay na tambol ng rock and roll. The heart has to be trained for such incessant drumming and thrumming. Why, the heart’s the body’s strongest muscle pumping iron non-stop through miles and miles of blood highways and byways.

And pump through the pains and pangs of love and desire…

So the kids soaked up all that fierce beauty and fiery calm that Sierra Madre slathered in on them.

So they had a boot camp childhood that revved up basal metabolism to the max. Imbued with such a raging conflagration inside ‘em, mahihirapan na talagang magdagdag pa ng bilbil o kutson sa katawan. Saka napakahirap pumanhik o bumaba man sa bundok kapag santambak ang dalahin sa katawan. Mas magaan at maginhawa ang pakiramdam kapag kaunti lang ang bitbit at pasanin. Mas malayo, mas mataas ang mararating. That drilled into ‘em a passion for a sternly austere but astute lifestyle— having less burden allows for more mileage. Less is always more.

Namihasa palibhasa, magaang na timbang ang itatakda ng katawan sa kanilang kalamnan.

Mahirap linlangin ang tinatawag na muscle memory. Kung ano ang naging paulit-ulit na gawi at gawa sa nakalipas, muli’t muling mauulit sa hinaharap. That becomes character. That becomes destiny.

Wiry, rangy figures those kids have turned into. That’ll always be the image they’ll project. Hindi buteteng anyo ng isang Jose Miguel Arroyo o Joseph Ejercito Estrada na pawang sa alpombra natutong humakbang. At paika-ika’t painot-inot na lang sa ngayon. Pathetic.

‘Yung pinagdaanang halibas ng karet sa pagtatabas ng kugon at talahib, kailangan ng halos walang patid na pihit ng baywang at kalamnan ng sikmura. Naging matibay ang gayong bahagi ng kanilang katawan, ‘yung tinatawag na dan tien o physical center of gravity para manatiling matatag ang panimbang sa bawat kislot at kilos.

Sa dan tien kasi nagsisimula ang mga igkas at iglap na galaw. At kapag doon nagsisimula ang pagkilos, mayroong makikitang poetry in motion. Magaan. There’s that quality of incredible lightness of being.

Payo nga sa Kasulatan, “Teach a child in the way he should go and when he is old, he would not depart from it.” Mahirap humubog ng kahit pangangatawan lang ng anak. Mas mahirap humutok ng ugali’t asal—at ganoon lang ang alam kong paraan.

Masagwa yatang tingnan ang magdagdag pa ng kalamnan at sapin-saping sebo’t autologous fats sa katawan. Saka tinatabasan talaga ang mga mahalagang hiyas para makahagip, makasagap ng ikakalat na liwanag at kinang sa bawat tapyas.

Patpat man sila sa tingin, dynamite comes in sticks.