Tahanang Walang Hagdan

WALA talagang ikalawang palapag sa naturang tahanan kaya tiis na lang sa lublob-baha ang mga naroon na pawang may kapansanan. Na pawang mas higit karapat-dapat amutan ng tulong. Dahil sila ang mga uri ng taong hindi hihilata o magmumukmok saanmang evacuation center, maghihintay sa dating ng relief goods.

Mataas ang pagpapahalaga nila sa sarili, parang ‘yung tinukoy minsan ni Oscar Wilde—pare-pareho man tayong nadapurak at nakalublob sa lusak, mayroon pa ring nakatutok ang paningin sa mga bituin… kahit na saklot pa rin ng dilim.

Nasalanta ng baha ni Ondoy ang kanilang mga makina’t kasangkapan sa kabuhayan. Lupaypay man at may kapansanan sa katawan, inot na itutuloy lang ang kanilang gawaing ginagampanan. Marupok man ang katawan, mananatili ang tibay na taglay sa dibdib at isipan.

Lumpo na kung lumpo. Pero kaya naman nilang tumindig sa sariling paa. Direst misfortunes may crush the faint of heart and weak of will, never the unyielding spirit of those in Tahanang Walang Hagdan. Lumpo man, hindi naman laman lampa na ilalampaso ng kalamidad.

Teka, nalalapit na rin lang ang kapaskuhan, mas mainam para sa mga korporasyon na bumili ng bulto-bultong corporate giveaways sa kanila. Napakaraming mapagpipilian doon.

Mga magulang, ninong at ninang: makakabili ng mga gawang-kamay na laruan at educational toys sa Tahanang Walang Hagdan.

Tutal, ginawa yatang panggatong o ninakaw na ang mga upuan at school desks sa mga paaralan sa mga paaralan na ginawang evacuation centers, palitan na lang ang mga ganoong kagamitan. Gumagawa rin ang mga taga-Tahanang Walang Hagdan ng mga ganoong kasangkapan para sa mga paaralan at tanggapan.

Abala sa lapat-kamay na gawain ang mga tagaroon, walang panahon para mangipuspos o manlumo sa mga malupit na unday ni Ondoy at Pepeng. Sasagi tuloy sa isipan ang isa sa mga kahanga-hangang bayani mula Tanauan, Batangas.

Frail of body yet Herculean, aye, promethean of mind, the late “Sublime Paralytic” moved men, events, even the course of our nation’s history. He was moved from place to place on a hammock, borne on the shoulders of two aides—he wasn’t that helpless in his younger years.

He had taken to walking from the family hut in barrio Talaga to a school in far-flung Lipa City—a leg-sapping, stamina-wracking 20-kilometer or so daily trudge through treacherous terrain. Steeling the mind with knowledge may entail going through hardships and difficulties.

Such a regimen was no stranger to Virginia E. Montilla, 48, social services and administrative director for Tahanan.

School was virtually at an arm’s length—or about three kilometers away from the dormitory in Cubao where she and 20 other Tahanan scholars took residence throughout their college days. The pair of “aides” that gave them mobility: their hands steering their wheelchairs across stretches of asphalt roads… on into the future.